پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سید ابوافضل برقعی یکی از سران جریان قرآن بسندگی، مطلبی را در مقدمه کتاب «شاهراه اتحاد» حیدرعلی قلمداران بیان کرده و مدعی است که هیچ دلیل واضحی در قرآن وجود ندارد که به صراحت، دلالت بر امامت داشته باشد و در این زمینه می‌نویسد: «مخفی و پوشيده نيست كه فرقه شيعه اماميه، مسئله امامت را از اصول دين و مذهب و آن را منصوص از جانب خدا و رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌داند و منكر آن را از دين دور و از سعادت مهجور و مخلد در آتش جهنم می‌شمارد، اگرچه فرد، ايمان به خدا و رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشته باشد و به تمام وظايف دينی عمل كند. مدرك و مستند شيعه در اين گفتار و عقيده، فقط اخبار و احاديثی است كه در كتب‌شان ذكر شده و مدعی تواتر مضمون آن‌ها می‌باشند وگرنه در كتاب خدا از مسئله امامت، ذكری صريح و خبری واضح نيست.»[1]

در پاسخ به این ادعای برقعی، تعدادی از آیات را که به صراحت، دلالت بر امامت و اصل بودن آن است، بیان می‌کنیم: ازجمله این آیات، آیه 55 سوره مائده است که خداوند می‌فرماید: «ولیّ امر و یاور شما، تنها خدا و رسول و مؤمنانی خواهند بود که نماز به پا داشته و به فقرا در حال رکوع زکات می‌دهند.»
خداوند تبارک و تعالی، بعد از بيان اوصاف حميده دوستان خود، تبيين حال كسى‌كه رتبه ولايت و حكومت بر خلق دارد و قيام او به امور بندگان بر وجه احسن باشد و وجوب طاعت او بر ايشان واجب و لازم است، به صورت حصر معين می‌فرمايد: (إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ‌) اين است و جز اين نيست كه اولى به تصرف و حاكم در امور دينى و دنيوى شما و احق بر خلافت در مصالح مخلوقات و صاحب اختيار شما، ذات مقدس الهى است وَ «رَسُولُهُ‌» و پيغمبر او، يعنى حضرت محمّد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وَ «الَّذِينَ آمَنُوا» و آن كسانى‌كه ايمان آورده‌اند و متصف باشند به اوصاف مذكوره، «الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ» آن كسانى‌كه اقامه كنند نماز را با شرايط و اركان، «وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ‌» و مى‌دهند زكات را در حالی‌‌كه راكع‌اند، يعنى در حال ركوع نماز، زکات می‌دهند.

مفسرین بزرگ شیعه و اهل سنت، اتفاق نظر دارند که این آیه در شأن حضرت علی (علیه‌السلام) نازل شده است؛ به عنوان مثال، طبری در این باره می‌نویسد: «اين آيه درباره علی بن أبی‌طالب (عليه‌السلام) نازل شده است و او در حال ركوع صدقه داده است.»[2] تفسیر طبری تفسیری است که ابن تیمیه تئورسین جریان وهابیت در مورد آن گفته است: «تفسير طبری از تفاسيری است كه روايات نقل شده در آن‌ها، در تفسير قرآن، قابل اعتماد هستند.»[3]

یکی دیگر از آیاتی  که صراحت در این امر دارد آیه 124 سوره بقره است که خداوند در این آیه می‌فرماید: « وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتِي ۖ قَالَ لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ [بقره / 124] به خاطر آورید هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگونی آزمود. و او به خوبی از عهده این آزمایش‌ها برآمد. خداوند به او فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم!» 

علاوه بر این آیه، آیات دیگر نیز وجود دارند که بحث امامت در آن‌ها مطرح شده است؛ مانند  آیه 67 سوره مائده، آیه سوم سوره مائده و ... .

پی‌نوشت:
[1]. قلمداران، حیدرعلی، شاه راه اتحاد، (مقدمه برقعی بر این کتاب)، ص21.
[2]. طبری، أبوجعفر، تفسير طبری، ج8، ص531. «نَزَلَتْ فِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ، تَصَدَّقَ وَهُوَ رَاكِعٌ.»
[3]. ابن تیمیه، منهاج السنه، ج7، ص179، محقق: محمد رشاد سالم، نشر جامعة الإمام محمد بن سعود الإسلامية.