پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در روایات صحیح و معتبر اهل سنت نقل شده است که معاویه دستور می داد به حضرت علی (علیه‌السلام) ناسزا بگویند! این سنت اموی از مسلمات تاریخ است؛ این کار طبق قواعد اهل سنت، نشانه نفاق، کفر و موجبات لعن واقع شدن است.

جدیداً در شبکه‌های ماهواره‌ای وهابیت که وظیفه دفاع از ناصبی‌ها ازجمله معاویه بر عهده آنهاست، از او اینگونه دفاع کرده‌اند که باید مجموع روایات دیده شود؛ پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) که شیعیان معتقدند عالم به غیب است، دو دعا برای معاویه کرده است، ازجمله فرمودند «اللهم اجعله هاديا مهديا واهد به.(1) خدايا! معاويه را هدايت كن و به واسطه او ديگران را نيز هدايت فرما» و «اللَّهُمَّ عَلِّمْ مُعَاوِيَةَ الْكِتَابَ وَالْحِسَابَ وَقِه الْعَذَابَ.(2) خدایا! به معاویه قرآن و حساب بیاموز و از عذاب نجاتش بده»؛ اگر معاویه منافق بود، خدا می‌توانست یا می‌بایست وحی کند که برای او دعا نکن، همانگونه که در مورد عبدالله بن أبی منافق چنین کرد. بنابراین ادعای منافق بودن معاویه صحیح نیست.

در پاسخ به این استدلال می توان چند نکته بیان کرد:
نکته اول اینکه در بحث و مناظره، باید از مقبولات طرف مقابل استدلال شود؛ مثلاً در این شبکه وهابی، کارشناس می‌گوید، پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دو دعا برای معاویه کرده است و شیعیان معتقدند پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عالم به غیب است؛ بنابراین شیعیان باید بپذیرند که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) معاویه را منافق نمی‌دانست و دعای حضرت هم مستجاب است؛ پس گفته شیعیان درباره معاویه صحیح نیست.
همانطور که ملاحظه می‌شود، این کارشناس یکی از مقدماتش را از مقبولات شیعه آورده و یکی از مقدمات را از کتابهای اهل سنت؛ سپس انتظار دارد که نتیجه این دو مقدمه را شیعه بپذیرد که بحثی غیر منطقی است. شیعه این دعاهای ذکر شده پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای معاویه را قبول ندارد.

نکته دوم این است که این روایت در کتب اهل سنت نیز مخدوش است و علمای اهل سنت این دو روایت را تضعیف کرده‌اند.(3)

نکته سوم این است که این کارشناس، برای تطهیر معاویه می گوید، باید همه روایات در مورد معاویه دیده شود و جمع بندی گردد و ادعا می کند پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دو دعا در حق او کرده است که برائت معاویه از تمام اتهاماتی که به او می‌شود را در پی دارد؛ در حالی که علمای اهل سنت که این روایات را دیده‌اند، روایات فضایل معاویه را جمع بندی کرده‌اند.
زرقانی پس از نقل دو دعای مذکور می‌نویسد: «ابن حجر عسقلانی در شرح صحیح بخاری آورده است: در فضایل معاویه احادیث فراوانى وارد شده که هیچ یک، طریق و سند درستى ندارد و ابن راهویه و نسائى و دیگران هم همین عقیده را دارند؛ ابن ابی عاصم، ابوعمر غلام ثعلب و ابوبکر نقاش روایات فضایل معاویه را جمع کرده‌اند، ابن جوزی تعدادی از این روایات را در کتاب الموضوعات خود آورده و از قول اسحاق بن راهویه نقل می‌کند: در فضایل معاویه حدیث صحیحی وجود ندارد. از پسر احمد بن حنبل نیز نقل شده است که از احمد بن حنبل در مورد امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و معاویه پرسید؛ احمد بن حنبل پاسخ داد که علی (علیه‌السلام) دشمنان زیادی داشت که دنبال عیبجویی از او بودند، پس وقتی عیبی از حضرت نیافتند، سپس سراغ دشمن او رفته و اشاره کرد به احادیث فضایلی که برای معاویه ساختند که اصلی برای آنها وجود ندارد. مشهور است که معاویه کاتب وحی بوده است؛ مدائنی می‌گوید: زید بن ثابت کاتب وحی بود و معاویه کاتب  پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود و نامه‌های حضرت و دیگران را می‌نوشت.»(4)

فتنی از علمای اهل سنت، ذیل یک روایت در فضیلت معاویه می نویسد: «این روایت ساختگی است و حدیثی از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در فضیلت معاویه وجود ندارد؛ ... حاکم نیشابوری به نقل از اساتیدش می‌گوید: در فضیلت معاویه، حدیث صحیحی وجود ندارد.»(5)
عینی از شارحان صحیح بخاری می نویسد: «اگر بگویى که در فضایل معاویه احادیث زیادی هست، گویم آرى! ولی هیچیک از آن احادیث، صحیح نیست. ابن راهویه و نسائى و دیگران نیز همین را گفته‌اند و بیهوده نیست که بخارى عنوان «باب ذکر معاویه» آورده و نگفته: باب فضیلت و یا باب منقبت معاویه‏.»(6)
ابن تیمیه نیز درباره احادیث ساختگی در مورد معاویه می‌نویسد: «طایفه ای برای معاویه، حدیث ساختند و از قول پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) این روایات را نقل می‌کنند که همه آنها دروغ است.»(7)
طبق نکات بیان شده، هیچ فضیلتی برای معاویه ثابت نیست، ازجمله این دعاها که به پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت داده‌اند. بنابراین راهی برای دفاع از معاویه نیست.

پی‌نوشت:
1. ابن عساکر، تاریخ دمشق، ج59، ص82.
2. ابن عساکر، تاریخ دمشق، ج59، ص77.
3. «رد روایات دعای پیامبر (ص) در حق معاویه»
4. زرقانی، شرح الزرقانی على المواهب اللدنية بالمنح المحمدية، ج4، ص553. «قال فی فتح الباری: وقد ورد فی فضائله أحاديث كثيرة، لكن ليس فيها ما يصح من طريق الإسناد، وبذلك جزم إسحاق بن راهويه، والنسائی، وقد صنف ابن أبی عاصم جزءا فی مناقبه، وكذلك أبوعمر غلام ثعلب وأبو بكر النقاش. وأورد ابن الجوزی في الموضوعات بعض الأحاديث التی ذكروها، ثم ساق قول ابن راهويه لم يصح فی فضائل معاوية شیء، وأخرج أيضا عن عبد الله بن أحمد سألت أبی ما تقول فی علی ومعاوية، فأطرق، ثم قال: اعلم أن عليا كان كثير الأعداء، ففتش أعداؤه له عيبا فلم يجدوا فعمدوا إلى رجل قد حاربه، فاظروه كيدا منهم لعلی، فأشار بهذا إلى ما اختلقوه لمعاوية من الفضائل مما لا أصل له. ا. هـ. "وهو مشهور بكتابة الوحي" وقال المدائنی كان زيد بن ثابت يكتب الوحی ومعاوية يكتب للنبی صلى الله عليه وسلم فيما بينه وبين العرب.»
5. فتنی، تذکرة الموضوعات، ص100.
6. عینی، عمدة القاری شرح صحیح البخاری، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج16، ص249.
7. ابن تیمیه، منهاج السنة، ج4، ص400.