پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تکفیر، واژه‌ای نامبارک است که در چند سال اخیر استفاده آن در بین بعضی از مسلمانان شدت بیشتری یافته است. شیعیان بر اساس دستورات اهل بیت (علیهم‌السلام) به امر مهم وحدت، تعامل با اهل سنت را از امور لازم در جامعه می‌دانند.
امام صادق (علیه‌السلام) نه تنها خود تعامل بسیار خوبی با اهل سنت داشتند، بلکه شیعیان را نیز به برخورد مناسب و دوستانه با آنان سفارش می‌کردند. وقتی یکی از یاران امام صادق (علیه‌السلام) از حضرت می‌پرسد: «ما شیعیان در معاشرت با اقوام و عشیرۀ خود یا سایر طبقات مردم که در مذهب ما نیستند، چه وظیفه‌ای داریم؟» ایشان پاسخ می‌دهند: «به رهبران خود بنگرید که مقتدای شما هستند و با مردم [منظور غیر شیعیان] همانگونه معاشرت کنید که رهبران شما معاشرت می‌کنند؛ به خدا سوگند که رهبران شما از بیماران مردم عیادت می‌کنند، جنازه‌هایشان را تشییع می‌کنند، در محضر قضاتشان حاضر می‌شوند و به سود و ضرر آنها [هر چه حق باشد] گواهی می‌دهند و امانت آنان را نگهداری می‌کنند و باز پس می‌دهند.»[1]

اما اتهام تکفیر به مسلمانان، ریشه‌ در تفکر وهابیت دارد. وهابیت فرقه‌ای که با نام اسلام، ولی علیه مسلمانان ایجاد شد؛ که معتقدند هر کسی که مخالف با عقاید آنان باشد، کافر است و باید کشته شود. این اعتقادی است که سالها مفتی‌های وهابی، طبق آن فتوا به قتل مسلمانان داده‌اند. در این زمینه به یک نمونه اشاره می‌شود.
از فرزندان محمد بن عبدالوهاب (مؤسس فرقه‌ی وهابیت) سوال شد: «اگر کسی در حلقه‌ی امامت شما قرار نگیرد و به دولت شما اعتقاد نداشته باشد، آیا سرزمین آن‌ها سرزمین کفر است و آیا آنان کافر حربی محسوب می‌شوند؟ وارثان محمد بن عبدالوهاب در پاسخ به این سؤال نوشتند: كسی كه دعوت توحیدی ما به او رسیده، ... و بر شرك به خدا و ترك واجبات اسلامی باقی مانده باشد، ما او را كافر می‌دانیم و با او می‌جنگیم و به سرزمین او و حتی به خانه‌اش حمله می‌كنیم و با هر کسی که جنگیدیم، دعوت ما به او رسیده است؛ این چیزی است که ما آن را تأیید و باور داریم.» [2]
این فتوا گوشه‌ای از اعتقادات تکفیری‌هایی است که سال‌ها پیش با حمایت دولت انگلیس در شبه جزیره‌ی عربستان به وجود آمدند؛ همان‌هایی که در سرزمین نزول وحی، خود را به عنوان خادم الحرمین نامیدند، ولی در واقعیت خائن الحرمین الشریفین هستند.

پی‌نوشت:
[1]. شیخ کلینی، كافی، دارالكتب الإسلامیة - تهران، چاپ چهارم، 1407 هـ، ج2، ص636. «عن مُعَاوِیةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ:... وَ یؤَدُّونَ الْأَمَانَةَ إِلَیهِمْ.»
[2]. الدرر السنیة فی الأجوبة النجدیة، علماء نجد الأعلام، ج9، ص253. «سئل أبناء الشیخ محمد بن عبد الوهاب، رحمهم الله تعالى: من لم تشمله دائرة إمامتكم، ویتسم بسمة دولتكم، هل داره دار كفر وحرب على العموم؟...وأما من بلغته دعوتنا إلى توحید الله، والعمل بفرائض الله، وأبى أن یدخل فی ذلك، وأقام على الشرك بالله، وترك فرائض الإسلام، فهذا نكفره ونقاتله، ونشن علیه الغارة، بل بداره; وكل من قاتلناه فقد بلغته دعوتنا، بل الذی نتحقق ونعتقده...» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.