آیا ابن تیمیه محب اهل بیت (علیهم‌السلام) بوده است؟!
آیا ابن تیمیه محب اهل بیت (علیهم‌السلام) بوده است؟!
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از ادعاهای کذبی که از جانب ابن تیمیه بیان شده، دوست داشتن اهل بیت (علیهم‌السلام) از جانب او و پیروانش است. ابن تیمیه در کتاب خود با بیان این ادعا می‌نویسد: «محبت اهل بیت نزد ما (اهل سنت و جماعت) فرض و واجب است و این محبت (نزد خدای متعال) اجر و پاداش دارد.»[1]
مفتی‌های وهابی با بیان این جمله از ابن تیمیه درصدد هستند تا اثبات کنند، آنان مطیع اهل بیت رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) هستند. اما جالب آنجاست که ظاهر حرف‌های ابن تیمیه با یکدیگر بسیار متفاوت است. با بررسی کتب ابن تیمیه، مشخص می‌شود که او در مورد محبت اهل بیت (علیهم‌السلام) دروغ گفته و لحظه‌ای در دشمنی با حضرات معصومین (علیهم‌السلام) دریغ نکرده است.
با اینکه اهل سنت در فضائل و مناقب امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) روایات فراوانی نقل کرده‌اند، اما ابن تیمیه منکر این فضائل است. ابن تیمیه در مورد جنگ‌های امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) در کتاب خود می‌نویسد: «علی جنگید تا مردم از او فرمان ببرند و بتواند بر جان‌ها و اموال مردم مسلّط شود. پس چگونه می‌توان این جنگ را جنگ برای دین قرار داد؟!»[2]
ابن تیمیه در کتاب منهاج السنه، با وقاحت تمام با توهین مقام شامخ امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌نویسد: «آیه: یاأَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَى حَتَّى تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ.[نساء/43] اى كسانیكه ایمان آورده‌اید، در حال مستى به نماز نزدیك نشوید تا زمانى كه بدانید [در نماز] چه مى‌گویید.» در شأن علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) نازل شده است؛ زیرا هنگامی که او نماز می‌خواند، [به علت مستی] در نمازش اشتباه می‌کرد.»[3]
ابن تیمیه در نقل روایاتی که در کتاب‌هایش بیان کرده، سعی دارد تا از روایات صحیح السند از منظر علم رجال اهل سنت استفاده کند؛ اما در نقل روایت تنقیص امیرالمؤمنین، به وضوح مشخص است که او با عناد و دشمنی خود، به روایت ضعیف و جعلی استناد کرده است. نسبت دادن شأن نزول این آیه، به حضرت علی (علیه‌السلام) فقط کار خوارج می‌تواند باشد.
حاکم نیشابوری عالم مشهور اهل سنت در کتاب خود می‌نویسد: «عبدالرحمن از حضرت علی (علیه‌السلام) نقل می‌کند که ایشان فرمودند: قبل از نزول آیه تحریم خمر، مردی از انصار ما را فرا خواند. هنگام نماز مغرب شد. پس مردی پیش آمد و با حالت مستی می‌خواست که سوره کافرون را بخواند. در این هنگام آیه «لَا تَقْرَبُوا الصَّلَاةَ وَأَنْتُمْ سُكَارَى حَتَّى تَعْلَمُوا مَا تَقُولُونَ.[نساء/43] ای کسانی که ایمان آورده‌اید! در حال مستی به نماز نزدیک نشوید، تا بدانید چه می‌گویید!» نازل شد.»
حاکم در ادامه این مطلب می‌نویسد: «در این حدیث مطالب فراوانی است. یکی از فایده‌هایش آن است که خوارج شأن نزول این آیه را به حضرت علی (علیه‌السلام) نسبت می‌دهند و ایشان را قرائت کننده سوره کافرون می‌دانند؛ در حالی که خداوند علی (عیله‌السلام) را از این گناه و رذیله برئ الذمه کرده است.»[4]
ذهبی عالم رجال اهل سنت که تعصب ویژه و خاص در مورد روایات دارد، اذعان حاکم در مورد نسبت دادن این روایت از جانب خوارج به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) را تأیید می‌کند و روایت را صحیح می‌داند. با بیان نظر حاکم و ذهبی مشخص می‌شود، به غیر از دشمنی ابن تیمیه با امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) هیچ دلیل دیگری برای بیان حدیث جعلی در مذمت حضرت نمی‌توان پیدا کرد.
ابن تیمیه علاوه بر توهین به امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، به مقام شامخ پاره تن رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) نیز جسارت‌هایی کرده است. او در کتاب خود می‌نویسد: « فاطمه زهرا (سلام‌الله‌علیها) یک شعبه‌ای از نفاق است.»[5]
ابن تیمیه در مورد اتفاقات بعد از شهادت رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) و واقعه غصب فدک، با اشاره به دادخواهی حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) و ظلمی که از جانب خلفای اهل سنت به ایشان شد، با تعصب شیطانی که نسبت به خلفا دارد، مقصر این واقعه را صدیقه طاهره (سلام‌الله‌علیها) معرفی می‌کند و خشم و غضب پاره تن رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) را به خاطر حب ایشان نسبت به دنیا می‌داند.
وی می‌گوید: «هر عاقلی می‌داند اگر کسی از حاکم چیزی بخواهد و به او داده نشود، او به حاکم غضب می‌کند؛ وقتی حاکم می‌گوید این حق تو نیست و آن را به همه مسلمانان اهدا می‌کند، در این صورت اگر شاکی غضب کند هیچ مدحی برای او نیست، حتی اگر او در این حکم مظلوم هم باشد، غضبش برای دنیاست؛ در بین حاکمی که برای خود مصادره نکرده و کسی که برای خود می‌خواهد، اتهام به کسی وارد است که چیزی را برای خود می‌خواهد. پس چگونه برخی این امر منطقی را معکوس کرده و این اتهام را به این حاکم کشانده‌اند؟»[6]
ابن تیمیه در توجیه عمل خلاف شرع و مخالف قرآن که توسط خلیفه صورت پذیرفته، توجیهاتی را بیان کرده است. اما نکته مهم در این توجیهات آن است که این عمل ابوبکر را مصداق ظلم می‌دانسته و همچنین درخواست حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) برای باز پس گیری فدک را از انواع درخواست‌های دنیایی می‌داند. این در حالی است که در قرآن کریم به پیامبر خدا (صلیاللهعلیهوآله) دستور توجه به امور دنیایی شده است.[7]
با بیان توهین‌های ابن تیمیه به مقام امیرالمؤمنین علی و حضرت زهرا (علیهماالسلام) مشخص می‌شود، ادعای او در محبت اهل بیت (علیهم‌السلام) و بیان فرض و واجب بودن این محبت، دروغی بسیار بزرگ و ادعایی بیش نیست.
پی‌نوشت:
[1]. ابن تیمیه، مجموع الفتاوى، مجمع الملك فهد، 1416هـ، ج4، ص487؛ «فَمَا تُحِبُّونَ...یؤْجَرُ عَلَیهِ.»
[2]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، جامعة الإمام محمد بن سعود، 1406هـ، ج8، ص329؛ «وَعَلِی یقَاتِلُ ... قِتَالًا عَلَى الدِّینِ؟»
[3]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، ج7، ص237؛ «وَقَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ ... لَمَّا صَلَّى فَقَرَأَ وَخَلَطَ.»
[4]. حاکم نیشابوری، المستدرک، دارالکتب العلمیه_بیروت، ج2، ص336؛ «دَعَانَا رَجُلٌ مِنَ الْأَنْصَار... وَقَدْ بَرَّأَهُ اللَّهُ مِنْهَا.»
[5]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، ج4، ص300؛ «وَیوَالِیهِ، كَانَ بُغْضُهُ شُعْبَةً مِنْ شُعَبِ النِّفَاقِ.»
[6]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، ج4، ص244؛ «ثُمَّ مِنَ الْمَعْلُومِ لِكُلِّ ... لِنَفْسِهِ الْمَالَ؟»
[7]. «آیا میراث خواهی حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) امری دنیایی بوده است؟!»
افزودن نظر جدید