در مورد اعمال و رفتار ابن‌تیمیه و افکار و عقاید وی سخن بسیار آمده و تاریخ موارد بسیاری از کج‌روی‌های او را نقل کرده است. علما و بزرگان بسیاری از شیعه و سنی افکار و روش فکری او را باطل دانسته و مردم را از گرایش به سمت آن منع کرده و عواقب خطرناک هم‌سویی با او را متذکر شدند. اما برخی نیز پا را از این فراتر گذاشته و او را روانی و دچار اختلالات روانی معرفی کردند که از جمله ایشان ابن‌بطوطه است. وی در سفرنامه خود با تردید در سلامت عقلی و روانی ابن‌تیمیه می‌گوید:
«وی در علوم و فنون مختلفی اظهار نظر می‌کرد، در حالی‌که اختلال ذهنی و مشکل عقلی داشت، ... روزی در جلسه درس ابن‌تیمیه شنیدم که می‌گفت: همان‌گونه که من از منبر پایین می‌آیم، خداوند نیز از آسمان به زمین می‌آید.»[1]
بنابراین گاه می‌شود انسانی که مدارج علمی را نیز طی کرده است و به سطوح بالا رسیده است، به انحراف کشیده شده و به جای بهره بردن از علم خود در مسیر رسیدن به اهداف متعالی، همان علمش مایه ضلالت و گمراهی او شده که در این‌گونه موارد به خداوند پناه می‌بریم و از خداوند می‌خواهیم که علوم ما را مایه رشد و کمال ما قرار دهد، تا هرچه بیشتر به او نزدیک شویم.

پی‌نوشت:

[1]. ابن بطوطه مالکی، تحفه النظار فی غرائب الامصار (معروف به «رحله ابن بطوطه»)، دار الکتب العلمیه، بیروت لبنان، ص112-113