ابن تیمیه گفته چیزی از علوم نزد شیعه نیست؛ می‌توان وی را به کتاب‌های الذریعه و تأسیس الشیعه رهنمون کرد. ابن تیمیه گفته شیعیان دور از علم حدیثند؛ باید به او گفت که شیعیان به حدی به سند آگاهی داشته و به آن اهمیت می‌دادند، که احمد بن محمد بن عیسى اشعرى، رئیس شهر قم و از راویان بزرگ شیعه، احمد بن محمد بن خالد برقی، راوی حدیث شیعه را به جهت نقل روایات مرسل و روایاتى از ضعفا از شهر قم بیرون کرد.

فخر رازی مفسر بزرگ اهل سنت، در ذیل آیه مباهله می‌گوید: همه مفسران و محدثین متفق‌اند بر اینکه مراد از كسانی‌ كه در مباهله به همراه پيامبر بودند، علی، فاطمه، حسن و حسین (سلام الله علیهم اجمعین) است. سپس با استناد به کلمه «أَبْنَاءَنَا» حسن و حسین را فرزندان پیامبر می‌داند و با استناد به کلمه «أَنفُسَنَا» افضلیت علی (ع) را بر دیگر صحابه می‌پذیرد.

تبلیغات سبب است که امروزه چهره‌ای متفاوت از ابن‌تیمیه به جوانان مسلمان ارائه شود. چهره‌ای که ابن‌تیمیه را اندیشمند و مبین معارف اسلامی معرفی کرده و او را شیخ الاسلام می‌خواند. این در حالی است که عالمان اهل‌سنت به اشتباهات گوناگون وی اعتراف داشته‌اند.

ابن‌تیمیه معتقد است طلب حاجب در چیزی که برآورده شدن آن مختص خداوند است مثل شفای مریض از غیر خداوند جائز نیست. در پاسخ باید گفت که اختصاص اعمالی هم‌چون شفای مریض به خداوند صحیح نیست، بلکه بالاتر از آن هم‌چون خلقت از بشریت به اذن خداوند صورت گرفته است.

احادیث بسیاری در برتری امیرالمومنین (علیه‌السلام) از سوی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است که یکی از آن‌ها حدیث ولایت است. این روایت از سوی ابن‌تیمیه تضعیف شده است و این در حالی است که البانی آن را صحیح می‌داند و ابن‌تیمیه را در نقد شیعیان، عجول دانسته است.

از جمله کسانی که به حمایت و بلکه ترویج نظریه تثلیث پرداخته بی‌شک ابن‌تیمیه بزرگ‌ترین نظریه پرداز قرن هفتم وهابیت است.