پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بهائیان از آغاز، کار خود را بر تبلیغ و پرورش مبلّغین استوار ساخته بودند و در این زمینه تلاش زیادی را انجام داده‌اند تا بتوانند افراد غیر بهائی را به آئین ساختگی خود دعوت نمایند. بهائیان آموزش‌های لازم را از طریق سران بهائیت، مؤسسات آموزشی و بیت‌العدل فرا می‌گیرند. تبلیغ در بهائیت وظیفه‌ی هر فرد بهائی است و سران فرقه بر آن بسیار تأکید داشته‌اند [1] تا جایی که عبدالبهاء آن را اجباری می‌داند.[2]
تشکیلات بهائیت از اجباری و همگانی کردن تبلیغ، چند هدف را دنبال می‌کنند، از جمله: الف: افزایش تعداد بهائیان به وسیله‌ی تبلیغ ب: تمرکز بر اجرای عملی نقشه‌های تبلیغی ج: زیاد کردن معلومات افراد جدید د: ایجاد کلاس‌های سازمان یافته.
تبلیغ در این فرقه به دو صورت انجام می‌گیرد:
اول: روش تبلیغ به صورت مستقیم: در این روش آراء و نظریات، بدون واسطه به مخاطب ارائه می‌شود. تبلیغ مستقیم می‌تواند به صورت تبلیغ خیابانی، ابلاغ پیام در بیوت تبلیغی، ملاقات‌های خانگی، دیدارهای شخصی و توزیع جزوات انجام گیرد. در کتاب ششم از مجموعه‌ی کتب روحی نیز بر این موضوع تأکید شده است. در این کتاب آمده است که در این زمان از تاریخ که پذیرش خیلی زیاد است، نیاز به کسب و بهبود مهارت‌ها و توانایی‌های تبلیغ مستقیم داریم که چالش ما امروز، جذب عده‌ی زیادی از افراد، به امر بهائی است.
دوم: روش تبلیغ به صورت غیرمستقیم: در این روش آراء، عقائد، نظریات و اندیشه‌ها با واسطه‌ها و وسیله‌های گوناگون به مخاطب عرضه می‌شود. مبلّغ می‌تواند در لباس‌ها، اشکال و چهره‌های گوناگون و ترکیب‌های مختلف به ترویج و نشر عقاید بهائی بپردازد.
عملکرد بهائیت در تبلیغ غیر مستقیم نشان می‌دهد این فرقه در صورتی که راه‌های آشکار و مستقیم را برای تبلیغ آئین خویش مسدود بیابد، به شِگردهای نهان و غیرمستقیم تبلیغ روی می‌آورد؛ به عنوان مثال در این روش، معلّم کلاس اطفال و مهدکودک‌ها، هنرمند و موسیقی‌دان، پزشک و بهداشت‌یار، فروشنده‌ی مواد غذایی، فعالیت‌های ساختمانی، داروخانه، عینک‌سازی، شرکت‌های تجاری، بازرگانی و... به تبلیغ بهائیت می‌پردازند.
تبلیغ بهائیت با داشتن عقایدی باطل و مشرکانه، از جمله آن که سرکردگانش خود را خدا خوانده‌اند [3] و احکام منافی با عقل و شرع، نظیر تجویز ازدواج با محارم [4]، در برخی از کشورها نظیر جمهوری اسلامی ایران ممنوع شده است و بنابر دستور سرکردگان بهائی، سرپیچی از دستور و قوانین رهبران کشورها ممنوع است؛ همچنان که عباس‌افندی آورده: «بر احبای الهی، اطاعت اوامر و احکام اعلی‌حضرت پادشاهی است، آنچه امر فرمایند، اطاعت کند و همچنین کمال تمکین و انقیاد را به جمیع اولیای امور داشته باشند».[5]

پی‌نوشت:

[1]. محمدعلی فیضی، رساله راهنمای تبلیغ، تهران، مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، 117 بدیع، ص 5.
[2]. همان، ص 61.
[3]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: ادعای خدایی و خدا آفرینی حسینعلی نوری
[4]. جهت مطالعه‌ی بیشتر بنگرید به مقاله‌ی: حکم زنا و ازدواج با محارم در بهائیت
[5]. دکتر اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، چاپ حیفا، ۱۹۳۲م، ص ۳۰۲.