احمد صبحی منصور از قرآنيون معاصر، با استناد به برخی از آيات قرآن تلاش می‌ کند جايگاه پيامبر (ص) را در غير از شأن ابلاغ نپذیرد و کارکرد سنت را در تمامی حوزه‌های دينی، از اعتبار ساقط کند؛ پاسخ این است که بر اساس آیات قرآن یکی از شئون مهم پیامبر خدا (ص) تبیین قرآن است که به گفته برخی مفسران، این آیات بر حجیت قول رسول خدا (ص) دلالت دارد.

خداوند قرآن را به گونه‌ ای نازل کرده که نور و هدایت است و بیانگر همه چیز؛ پس دلیل نیاز به تفسیر قرآن چیست؟ قرآن معارفی را كه بشر به آن نيازمند است، در حجم بسيار اندک از الفاظ، ارايه كرده است؛ اين امر سبب شده كه فهم بخشی از آيات، نيازمند دقت بيشتر و تحقيق عميق‌ تری برای پی بردن به مقصود خداوند باشد. بنابراين ضرورت ايجاب می‌ كند که تفسیری برای آیات قرآن وجود داشته باشد.

مبین بودن قرآن، بی‌تردید بدین معنا نیست که همه معارف قرآن برای همه مردم، واضح و روشن است و نیازی به تفسیر و تبیین ندارد؛ بلکه معارف قرآن، مراتبی دارد و هر کس به حسب استعداد و ظرفیت فکری و روحی خود، از روشنایی و روشنگری این کتاب آسمانی، پرتو می‌گیرد.

قرآنیون معتقدند فقط قرآن بر پیامبر (ص) وحی شده است و سنت آن حضرت، منشأ وحیانی ندارد؛ لذا فاقد حجیت است. اما از نگاه قرآن کریم، آیات متعددی دال بر وجود وحی دیگر؛ غیر از وحی قرآنی دارد و از نظر حجیت، مثل وحی قرآنی است و آن همان سنت است.

یکی از مبانی قرآنیون برای مدعای خود این است که قرآن جامع و تبیان هر چیزی است و نیاز به سنّت پیامبر (ص) ندارد؛ اما این دیدگاه قرآنیون مخالف اتفاق علمای فریقین است؛ زیرا همه آنها قائلند که قرآن اصول کلی و بنیادهای دین و احکام آن را بیان کرده است و تفصیل و کیفیت آنها را برعهده‌ی پیامبر (ص) گذاشته است.

"قرآنیون" بر اين باورند که قرآن، کتابی جامع است و تمام تفاصيل و جزئيات دينی را شامل می‌شود و تنها منبع احکام شرعی است؛ اين اعتقاد که تفصيل همه احکام بايد در قرآن آمده باشد، باعث شد آنها برخی از مناسک که دليل قرآنی بر اثبات آنها نداشتند را انکار کنند.