ابو‌حنیفه گروهی از فقها را از بیعت با منصور فراری داد. سپس گفت: آنان برای من اسوه هستند و با آن فقیهان همراه شد و چون نزد منصور رفتند، وی رو به ابو‌حنیفه کرد و گفت: تو هستی که همه این حیله‌ها را کرده‌ای. خداوند شاهد بر تو باشد که از درون قلبت با من بیعت کنی.

خوارزمی نقل می‌کند: امام حسین (علیه‌السلام) نزد خیمه آمد؛ علی کوچک را خواست که با او وداع کند؛ علی را به ایشان دادند؛ کودک را می‌بوسید و می‌گفت: وای بر آن قومی که خصم آنان جد تو (پیامبر اکرم) باشد؛ هنگامی‌که فرزند در دامان پدر بود، حرمله تیری به سمت او رها کرد و علی اصغر را ذبح کرد؛ خون گلوی علی

منابع معتبر تاریخی آورده که نام طفل امام حسین (علیه‌السلام)، عبدالله بوده و از مادری به نام رباب دختر امرء القیس بوده است؛ چنان‌چه این منابع، حضرت علی اکبر (علیه‌السلام) را فرزند لیلی دختر أبی‌مرّه ذکر کرده‌‌اند که در کنار پدر در کربلا به شهادت رسید و امام سجاد (علیه‌السلام) را فرزند شهربانو دختر

روزی عمر بن خطاب از مسجد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌‌وآله) خارج شد؛ معاذ بن جبل را دید که در کنار قبر پیامبر گریه می‌کند.
مسند الشهاب، ابن سلامه قضاعی، ج2، ص148.
مقاله: «عزاداری و گریه کردن بر مردگان در منابع اهل سنت»

پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌‌وآله) همراه اصحاب خود برای حجة الوداع عازم شدند و در راه به قبرهایی رسیدند، پیامبر قبرها را رد می‌کرد تا این‌که به قبری رسید؛ در کنار آن قبر نشست؛ پس از درنگی بلند شد، در حالی‌که گریه می‌کرد و گفت: این قبر مادرم آمنه است.
تاریخ المدینة، ابن شبه، ص119.

حسن بصری در حدیثی نقل می‌کند: «پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: هر کس مرا بعد از وفاتم زیارت کند، همانند آن است که مرا در زمان حیاتم زیارت کرده است و هر کس که مرا درک نکرده و با من بیعت نکرده سپس بعد از وفاتم به شهر مدینه بیاید و بر من سلام فرستد و مرا در کنار قبرم زیارت کند، در