عینی، در شرح صحیح بخاری، روایتی را در غذا دادن در عزای خالد بن ولید بیان می‌کند، که هیچ‌کدام از صحابه و عمر، از این فعل نهی نکردند و آن را دلیل بر جواز اطعام در عزا می‌داند.
عمدة القاری، عینی، ج8، ص83.

ازعاصم بن کلیب، از پدرش که یکی از انصار است، روایت شده است که گفت: با رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به تشییع جنازه یکی از انصار رفتیم؛ وقتی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از دفن بازگشتند، شخصی از طرف زن او، حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را دعوت کردند؛ حضرت نیز اجابت کردند و ما نیز به همراه ایشان بو

ابراهیم بن محمد بیهقی می‌‍‌‎نویسد: «از انس بن مالک روایت شده است که در میان اهل بیت (علیهم‌السلام)، امام حسن (علیه‌السلام) شبیه‌ترین افراد به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بودند و او بخشنده‌ترینِ مردم زمانه‌اش بود. انس ذکر می‌کند مردی پیش حضرت آمد و از ایشان درخواست کمک مالی کرد.

قرطبی صاحب کتاب الاستيعاب در تایید دنیاپرستی معاویه و یارانش به نقل از ابوقیس اودی که از راویان مورد توثیق اهل سنت است می‌نویسد: «مردم به سه دسته تقسیم می‌شوند: دین داران که مولاعلی (علیه‌السلام) را دوست دارند، دنیا پرستان که طرفدار معاویه و دوست داران او هستند و خوارج.»

وقتی امام حسن (علیه‌السلام) مریض شد، مروان به معاویه نامه نوشت و معاویه به او نوشت، خبری از حسن را برای من بفرست و چون خبر شهادت او به معاویه رسید، صدای تکبیری از کاخ خضراء بلند شد که اهل شام به خاطر آن تکبیر گفتند، پس فاخته دختر قریظه به معاویه گفت: خدا چشمت را روشن کند برای چه تکبیر گفتی؟

جارالله زمخشری که نزد اهل سنت با کتاب‌ها و تالیفات معروفش، شهره‌ی عام و خاص است، در کتاب خود به مسمومیت امام حسن (علیه‌السلام) توسط معاویه اشاره می‌کند و می‌نویسد: «معاويه صد هزار (سکه‌ی طلا) به جعده، دختر اشعث، همسر امام حسن (عليه‌السلام) داد تا آن‌که ایشان را مسموم كند.