ماشیح
پروفسور مناخیم کلاین در مقالهای به انحراف صهیونیسم از یهودیت سنتی به یهودیت نظامی و خشن اعتراف کرده است. دلیل او بر این اعتراف به حاشیه رفتن کامل دو باور سنتی یعنی وجود برتری سیاسی در دوران ماشیح و ممنوعیت ورود به معبد و زیارت آن پیش از بازگشت ماشیح، در شکل و عملکرد جامعه صهیونیستی است.
حكومت ماشیح در دیدگاه یهود از ویژگی های برجسته نظیر نابودی شرک، برقراری عدالت، صلح جهانی، پایان بدی و گناه، آشکار شدن علم یهوه، پرستش و ستایش جهانی خداوند یکتا، گسترش برکت، رفاه، آسایش و آباداني در سراسر زمین، پایان غم، گرسنگی و تشنگی، گسترش امنیت فراگیر، تحقق حکومت ماشیح با اعجاز، یهودی شدن اهل دنیا و رستاخیز مردگان برخوردار است.
در تورات، هیچ سخن صریحی درباره ماشیح موعود وجود ندارد. پس از ویرانی شهر اورشلیم با حمله نبوکَد نصِّر، تخریب معبد بزرگ به دست تيتوس و پراکندگی یهودیان از اسرائیل به بابل، اعتقاد به ماشیح در میان آنان رایج شد. از این رو در پیشگویی های انبیا در این زمینه مطالبی دیده می شود.
ویژگی های ماشیح موعود عبارت از خاکی و مادی بودن، از نسل داوود، زاده بیت لحم، اشراف زاده، عادل، بلا كشیده، دارای علم الهی است. ایشان حکومتی از طریق معجزه و قدرت خارق العاده خدا تشکیل می دهد.
فقرات تنخ بیانگر نام های مختلفی نظیر داوود، ابن داوود، شیلّو، یینون، مِناحِم، حنینا، مبروص، صِمَح، بَر نَفلِه برای ماشیح است.
مفهوم «صهیونیسم» در سنت دینی یهود ریشه دارد و به این معناست که برای آخرین بار، شخصی از نسل حضرت داوود(ع) دولت یهودی- مسیحایی خود را در آخرالزمان در تپه صهیون برقرار می کند و و یهودیان را به سرزمین موعود وارد می کند.