مبلّغ بهائی، در توجیه این‌که گفته‌ی پیامبرخوانده‌ی آنان، مبنی بر نهی از ملاقات با مخالفین، با عاشروا مع الادیان... در تناقض است، می‌گوید که دلیل آن، بخاطر جلوگیری از فساد بوده است. این ادعا در حالیست که نه تنها آموزه‌های به ظاهر بدیع بهائیت آن را رد می‌کند، بلکه توجیهی است که در موارد مشابه، از پذیرش آن سر باز می‌زنند.

با توجه به مدارکی که در کتب بابی و بهائی مبنی بر تحصیل علی‌محمد شیرازی در دوران کودکی و جوانی وجود دارد، مبلّغان بهائی درصدد توجیه این مدارک برآمده و در عذری بدتر از گناه مدعی شدند که باب، مراتب علمی معمول را نگذرانده است. چرا که شخصیت‌های بسیاری به خاطر نبوغ خود، بدون گذر مراتب علمی متداول، به مدارج عالی علمی رسیده‌اند.

نماز جماعت به عنوان یکی از عوامل مهم وحدت آفرین در جامعه‌ی اسلامی، بسیار مورد تأکید قرار گرفته؛ تا جایی که حتی در هنگام جنگ نیز به آن توصیه شده و خدای متعال، روش ادای آن در حین جنگ را به پیامبر خود آزموده است. این در حالیست که بر خلاف ادعای وحدت آفرینی پیشوایان بهائیت، آنان با این عامل وحدت آفرین به مقابله برخاسته‌اند.

ابراز ادعای خدایی مدعی پیامبری بهائیت، از یک‌سو و انکار ادعای خدایی او توسط مبلّغان بهائی از سویی دیگر، اعتقاد یکتاپرستی بهائیان را مبهم ساخته است. اما با توجه به گفته‌های عبدالحسین آیتی (مبلّغ پیشین بهائی و کاتب مخصوص عبدالبهاء)، درمی‌یابیم که قبول خدایی پیامبرخوانده‌ی بهائیت، اعتقادیست که تنها برای مَحرم اسرار آنان افشا می‌گردد.

کانال تبلیغی بهائیت در پاسخ به این‌که به چه کسی باید بیشتر محبّت کرد، با نقل جمله‌ای از پیشوایان این فرقه، مدعی شد که غیربهائیان در این خصوص در اولویت هستند. اما از آن‌جا که غیربهائیان از دید پیشوایان بهائی از کمترین ارزشی برخوردار نبوده و مدام به آنان توهین می‌کردند، دستور به چنین برخوردی با غیربهائیان، تنها جنبه‌ی تبلیغی دارد.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، در برابر کسانی که برای پذیرش دعوتش طلب معجزه می‌کردند، ابتدا به انکار حجیت معجزه متوسل شد و سپس، نوشته‌جات خود را به عنوان معجزه معرفی می‌کرد. وی که نوشته‌جاتی پر از غلط محتوایی و نگارشی داشت، کلام خود را میزان علوم معرفی نمود. در حالی که همین معجزاتش نیز توسط پیشوایان بهائی غلط‌گیری شد!