هرچند در ابتدا روس‌تزاری، یکه‌تاز حمایت و تقویت جریان بابیت و بهائیت بود، اما وقتی رقیب روس‌ها (یعنی انگلیس)، متوجه این فرصت شدند، آن‌ها هم به تکاپو افتاده تا از جریان بهائیت به نفع خود بهره‌برداری کنند. ولی به راستی که بهائیت، از چه ویژگی خاصی برخوردار بود که دربار امپراطوری‌های استعماری، برای به خدمت گرفتن او مسابقه داشتند؟!

پس از مشارکت پیامبرخوانده‌ی بهائیت در به آشوب کشیدن کشور و نقش او در ترور ناصرالدین‌شاه، تلاش‌هایی از جانب حکومت و علماء برای اعدام وی صورت گرفت. این تلاش‌ها سرانجام با تهدید کنسول روس در ایران، به راه‌اندازی نهر خون در تهران بی‌ثمر ماند. اما به راستی با چه هدفی دولت روس حمایت خود را از این سرکرده‌ی بابی دین‌ساز اعلام داشت؟!

پیشوای بابیت، برای اثبات خوش‌خدمتی به اربابانش، پیروان خود را به جاسوسی برای اطلاع از جزئیات امور حکومتی فراخواند. پیامبرخوانده‌ی بهائیت نیز پیروان خود را به خدمت به حامیانش فراخوانده است. در این صورت، از آن‌جا که شکل‌گیری و امتداد جریان بابیت و بهائیت با حمایت استعمار بوده، آیا این نشانه‌ها را چیزی جز جاسوس‌پروری می‌توان نامید؟!

بر خلاف آن‌چه بهائیان امروزه درصدد انکار روابط خود با رژیم اشغالگر قدس هستند، مستندات بسیاری از روابط اولیای بهائیت، با اسرائیل وجود دارد. اما به راستی چگونه می‌توان فرقه‌ی بهائیت را دینی مستقل برشمرد و در عین حال، اولین وظیفه‌ی نهادهای بین المللی آن را ایجاد رابطه (: بخوانید جاسوسی) با رژیم صهیونیستی تعیین کرد؟!

معصومی تهرانی در نامه‌ی اخیر خود خطاب به آیت‌الله محقق داماد، با «دین» برشمردن بهائیت، خواستار احقاق حقوق اقلیت‌های دینی و به رسمیت شناخته شدن بهائیت در ایران شد. در پاسخ به وی می‌گوییم که بر اساس قانون اساسی، اقلیت‌های دینی در ایران از آزادی برخوردارند و اعطای آزادی عمل به فرقه‌ی جاسوسی بهائیت خیانت به ایران و اسلام است.

بهائیان با استدلال به روایتی، مدعی‌اند مقصود از بای در حروف «ابجد»، پیامبرخوانده‌ی آنان (بهاءالله) است. این ادعا در حالی مطرح می‌شود که آنان به جای ارائه‌ی دلیل، تنها به سوءاستفاده از این تشابه لقب بسنده کرده‌اند. بعلاوه آن‌که لقب بهاء که پیامبرخوانده‌ی بهائیان بر روی خود نهاد، تنها با هدف ابراز خوش‌خدمتی‌اش به امپراطوری روس بوده است.