پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در ایام دهه فجر انقلاب اسلامی، در رابطه با انقلاب اسلامی و قیام مردم علیه رژیم سابق، سخنانی مطرح کرد؛ وی در این سخنان، حضور همه اقشار را در انقلاب مدعی شد و گفت انقلاب عده‌ای از یارانش را از خود طرد کرد؛ او گفت: «ایران تنها، کشور دینداران نیست، بلکه کشورِ همه مردم ایران، اعم از دین‌دار و غیردین‌دار و مسلمان و غیرمسلمان است. اگر از شایستگان، همه، فارغ از دین و مذهب و گرایش کار می‌گرفتند، مطمئناً کشور به الگویی کم‌نظیر در دنیا تبدیل می‌شد، اما متأسفانه بعدها و به مرور زمان، قطار و کاروان انقلاب، عده‌ای از مردم را که بر این قطار سوار شده و با کاروان همراه شده بودند، از خود جدا کرد؛ کسانی را که دیندار نبودند و یا احزاب و گروه‌هایی را که برای انقلاب کشته هم دادند و به زندان هم افتادند، بیرون کردند.

به همین صورت، هر چه جلوتر رفتیم، یک طیفی از کاروان انقلاب خارج شدند. قومیت‌ها و مذاهبی که با انقلاب همراهی کردند و در این راه، مبارزه کردند و کشته دادند، گرفتار تبعیض شدند و سیستم کشور، حتی به سمت «مذهب» رفت و بسیاری از برادران شیعه ما که انسان‌های توانمند و لایقی بودند و می‌توانستند در کشور تحول ایجاد کنند را هم با بهانه‌هایی از قبیل عدم التزام به اسلام و یا عدم التزام به جمهوری اسلامی، به کار نگرفتند، درحالی که اگر کار به فرد باوجدان و توانمند سپرده می‌شد، این مشکلات پیش نمی‌آمد».[1]

در این سخنان، عبدالحمید به طور کلی و مبهم اتهاماتی را مطرح کرده و می‌گوید حکومت حتی به شیعیان توانمند نیز رحم نکرده و آنها را از دایره مسئولین خارج کرده است که مشخص نیست منظورش چه کسانی است که در عین صلاحیت‌ها، باز هم رد صلاحیت شده‌اند؛ اما آنچه به صراحت بیان کرده این است که چرا عده‌ای در ابتدای پیروزی انقلاب، همراه انقلابیون بوده‌اند و اکنون از کاروان انقلاب خارج شده‌اند؛ در این مورد باید گفت در همه جمع‌ها، تمام افراد یک هدف نداشته و ممکن است به خاطر دشمن مشترک، با یکدیگر متحد شده باشند؛ بنابراین نمی‌توان هر همراهی را خودی حساب کرد و در ادامه مسیر، با او همکاری کرد. 

یکی از گروه‌هایی که خود را از افراد خودی و همراه جا زده و با انقلابیون همراه شدند، گروه منافق است که خداوند خطاب به پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرماید: «وَمِمَّنْ حَوْلَكُمْ مِنَ الْأَعْرَابِ مُنَافِقُونَ ۖ وَمِنْ أَهْلِ الْمَدِينَةِ ۖ مَرَدُوا عَلَى النِّفَاقِ لَا تَعْلَمُهُمْ ۖ نَحْنُ نَعْلَمُهُمْ ۚ سَنُعَذِّبُهُمْ مَرَّتَيْنِ ثُمَّ يُرَدُّونَ إِلَىٰ عَذَابٍ عَظِيمٍ»؛[2] «و از (میان) اعراب بادیه‌نشین که اطراف شما هستند، جمعی منافقند و از اهل مدینه (نیز)، گروهی سخت به نفاق پای بندند. تو آنها را نمی‌شناسی، ولی ما آنها را می‌شناسیم؛ به زودی آنها را دو بار مجازات می‌کنیم (مجازاتی با رسوایی در دنیا و مجازاتی به هنگام مرگ)؛ سپس به سوی مجازات بزرگی (در قیامت) فرستاده می‌شوند».

بنا بر خبری که خداوند فرموده است، عده‌ای منافق دور و بر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله بودند که حضرت از نفاق آنان خبر نداشت و مسلمانان، آنان را به عنوان صحابه می‌شناختند؛ برخی از این افراد پس از مدتی، شناخته می‌شوند؛ با این افراد چگونه باید برخورد کرد؟ آیا به دلیل اینکه در سابق همراهی داشتند، باید مسئولیت به آنان سپرده شود؟ در تاریخ آمده که نفاق یکی از مردم مدینه -عبدالله بن أبی که ریاست خزرج را بر عهده داشت- مشخص شد، تا زمانی که اقدامی علیه حکومت اسلامی نکرد، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله تلاشی برای حذف فیزیکی وی نکرد، اما هیچ پست و مسئولیتی نیز به او نداد.

حال عبدالحمید انتظار دارد گروه‌هایی مثل گروهک منافقین، نهضت آزادی و باقی افرادی که در مسئولیت‌های خود خیانت کرده یا نالایق بودند، اگرچه در زمان شاه، با رژیم سابق مخالف بوده و پس از انقلاب نیز تا حدودی خود را همراه نشان دادند، نباید به هیچ وجه طرد شوند؟ منافقین که پس از مدتی، مخالفت خود را با نظام نشان دادند و 17000 نفر از مردم را ترور کردند، قطعاً حکم اسلام، برای این افراد، قصاص و دوری آنان از هرگونه پستی در نظام اسلامی است.

جمله «ایران تنها، کشور دینداران نیست، بلکه کشورِ همه مردم ایران، اعم از دین‌دار و غیردین‌دار و مسلمان و غیرمسلمان است» صحیح است، ولی دلیل نمی‌شود که باید به آنان در حکومت اسلامی، مسئولیت سپرد.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در ۱۳ بهمن ۱۴۰۲.
[2]. سوره توبه، آیه 101.