پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عبدالحمید در ایام دهه فجر انقلاب اسلامی، در رابطه با انقلاب و مقایسه آن با دوران شاهنشاهی، سخنانی مطرح کرد؛ وی در این سخنان، تا حدودی به مشکلاتی که در زمان شاه وجود داشت، اشاره کرد و گفت: «در آن زمان اجازه نمی‌دادند کسی از شخص اول ممکلت انتقاد کند. ... یکی از برجسته‌ترین شعارها و خواسته‌های مردم در آن زمان این بود که سرمایه‌های کشور، اعم از نفت و گاز و سایر سرمایه‌های ملی باید برای خودِ ملت خرج بشوند. آن زمان می‌گفتند که آمریکایی‌ها و بسیاری دیگر از کشورها که در ایران منافع دارند، سرمایه‌های کشور را می‌برند».[1]

با اینکه عبدالحمید مقصودش از مطرح کردن وضعیت ایران در زمان رژیم سابق و انقلاب اسلامی، انتقاد به وضعیت فعلی بوده و قصد مخالفت با مسئولین را داشته است،[2] با این حال می‌توان اقرار او به مشکلات حکومت پهلوی را مغتنم شمرد و از این سخنان پی برد که مخالفت او با نظام اسلامی، با وجود علم به تفاوت این حکومت و حکومت گذشته و نیز آگاهی از مشکلات رژیم پهلوی است.

وی از چپاول سرمایه‌های کشور توسط ابرقدرت‌ها و استکبار سخن گفت. او خواست مردم را به گونه‌ای مطرح کرد که این شائبه پیش می‌آید که یکی از انتقاداتی که در اغتشاشات مطرح می‌شد، مد نظر وی بوده است؛ او گفت که مردم می‌خواستند سرمایه‌های کشور برای خودِ ملت خرج شود و این ممکن است تعریضی باشد بر اینکه اکنون اینگونه نیست و سرمایه‌های کشور برای مردم کشورهای دیگر هزینه می‌گردد.[3]

درباره کمک ایران به برخی از کشورهای منطقه -کشورهای حوزه مقاومت- چند نکته قابل ملاحظه است:

بیشتر کمک ایران به کشورهایی مثل فلسطین، سوریه، لبنان، یمن و ... کمک معنوی و در راستای نیرومند شدن قوای دفاعی آنان است، نه کمک غذایی و ... که همه اینها در واقع کمک به امنیت ایران است؛ در واقع آن کشورها خط مقدم و خاکریز دفاعی ما قرار گرفته‌اند. امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: «به خدا سوگند! هر ملتى كه درون خانه خود مورد هجوم قرار گيرد، ذليل خواهد شد».[4] ما نیز با مخالفین خود، در زمین همسایه می‌جنگیم که به زمین ما نرسد؛ بر اساس همین دلیل عقلی است که آمریکا نیز در هزاران کیلومتر خارج از کشور خود، جهت منافعش حضور پیدا کرده، هزینه می‌کند، می‌جنگد و کشته می‌دهد.

این کمک‌ها در ضمن بودجه دفاعی کشور بوده و بودجه رفاهی کشور از این بودجه جدا است و به هم ربطی ندارد و اگر بودجه نظامی -که در مقایسه با کشورهای دیگر دنیا، درصد کمتری نسبت به کل بودجه را تشکیل می‌دهد- در این راستا -تولید موشک و کمک به تقویت نظامی کشورهای مقاومت- مصرف نگردد، در اقتصاد کشور نباید هزینه شود، بلکه باید در قسمت‌های دیگر نظامی مصرف شود. باید اینگونه بخواهیم که مدیریت جهادی در بخش نظامی، به بخش‌های دیگر کشور نیز وارد شود و به صورت جهادی، اقتصاد کشور را متحول کند، نه اینکه بخش نظامی را تعطیل کنیم. بدون امنیت، اقتصاد نیز هیچ رشدی نخواهد داشت و هیچ سرمایه‌گذاری در منطقه نا امن سرمایه‌گذاری نمی‌کند. در گزارشی که چند سال گذشته تهیه شده است، کل کمک ایران در سوریه، طبق ادعای رئیس جمهور آمریکا در طی هفت سال را -که ادعای مسئولین ایرانی، یک سوم آن است- حساب کرده که به ازای هر ایرانی، سیزده هزار تومان در ماه می‌گردد.[5]

همچنین با معیار مخالفین حکومت اسلامی که تا خود فقیر داریم، به کشور دیگر نباید کمک کنیم، هرگونه ایثار بی‌معنا و حرام می‌گردد؛ در حالی که امیرالمؤمنین علیه‌السلام، طبق شأن نزول آیات سوره دهر، در عین فقر، به هر کسی که درب خانه را کوبید، کمک کردند و غذای خود را به سائلین داده و خود با آب افطار کردند.[6]

در دین اسلام، مرز و ملیت مهم نیست و باید یاور مظلومان و دشمن ظالمین بود[7] و هر کس صدای کمک‌خواهی مظلومی را بشنود و کمک نکند، مسلمان نیست؛ بنابراین بین چپاولی که قبل از انقلاب، توسط استکبار جهانی از ثروت‌های ملی می‌شد، با هزینه ناچیزی که در راه کمک به مظلوم و در راستای امنیت خود هزینه می‌کنیم، بسیار تفاوت وجود دارد و این مسئله قابل انتقاد از عقل سلیم نیست.

پی‌نوشت:
[1]. سخنان عبدالحمید در ۱۳  بهمن ۱۴۰۲.
[2]. عبدالحمید در ادامه سخنانش آورده است که حکومت در ابتدا «مردمی» بود؛ اما بعداَ به سمت «نظامیان» چرخش پیدا کرد برای اطلاع از میزان رضایت ملت «همه‌پرسی» برگزار کنید.
[3]. عبدالحمید در جای جای سخنانش، یکی از خواسته‌های مردم را، هزینه‌شدن سرمایه‌های ایران برای ایرانی‌ها را بر می‌شمرد که از تأکید وی چنین برداشت می‌شود.
[4]. نهج البلاغه، خطبه 27. «فَوَاللَّهِ مَا غُزِيَ قَوْمٌ قَطُّ فِي عُقْرِ دَارِهِمْ».
[5]. سایت الف، «چه مقدار از سهم هر ایرانی در سوریه خرج میشود؟»، ۱۸ بهمن ۱۳۹۷.
[6]. سوره دهر، آیه 8 و 9.
[7]. نهج البلاغه، خطبه 47.