پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که از سوی وهابیون مطرح شده، عزاداری اهل جهنم برای امام حسین (علیه‌السلام) است. آنان مدعی شده اند در منابع روایی شیعیان و به طور خاص کتب اربعه شیعه به گریه اهل جهنم برای امام حسین (علیه‌السلام) اشاره شده و روایاتی در این زمینه بیان شده است که نشان از وجود خرافات، در اعتقادات شیعه دارد. مفتیان وهابی در ادامه با استناد به آیه‌ای از قرآن کریم، تبعیت اهل جهنم از بزرگان و پیشوایان خود را علت خلود در آتش معرفی می‌کنند؛ زیرا قرآن کریم از زبان اهل دوزخ می‌فرماید: «وَقَالُوا رَبَّنَا إِنَّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَكُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبِيلَا [احزاب/67] و می‌گویند: پروردگارا! همانا ما از فرمانروایان و بزرگانمان اطاعت کردیم، در نتیجه گمراهمان کردند.»
وهابیون بعد از بیان این آیه مدعی شده‌اند که شیعیان نیز به دلیل تبعیت از علمای خود و بر اساس آیه شریفه، خلود در آتش جهنم خواهند داشت؛ درحقیقت مفتی‌های وهابی با بیان گوشه‌ای از زیارتنامه اربعین، به انکار گریه آسمان و زمین برای امام حسین (علیه‌السلام) و همچنین به انکار گریه اهل جهنم پرداخته‌اند و چنین اتفاقی را محال برشمرده‌اند.

در پاسخ به این شبهه چند نکته بیان می شود:
نکته اول؛
مظلومیت امام حسین (علیه‌السلام) و شهادت ایشان، غمی سنگین و حزنی فراوان است که حرارت آن هیچگاه در قلوب تمام هستی سرد و خاموش نمی‌شود. امام صادق (علیه‌السلام) در زیارت شریف اربعین سیدالشهداء (علیه‌السلام) می‌فرمایند: «گواهى مى‌‏دهم كه خون پاک تو در بهشت خلد ساكن شد و سرادق و سايه افكنان عرش را بلرزانيد و تمام خلايق را بگريانيد و هفت آسمان و هفت زمين و هر چه در آنهاست و يا در مابين آنها و هر كه در بهشت و دوزخ است و از خلق خدا هر چه ديده شود و ديده نشود، همه در شهادت و مظلوميتت گريستند.»[1]
درباره این مطلب باید گفت گریه اهل آسمان و زمین و گریه تمام موجودات بر وجود مقدس سیدالشهداء (علیه‌السلام) به طور قطع نزد محدثین شیعه معتبر است؛ زیرا این روایت، ریشه در اعتقادات درون مذهبی شیعه دارد و به دفعات در منابع معتبر روایی و حدیثی شیعه به نقل از ائمه معصومین (علیهم‌السلام) بیان شده است. مرحوم ثقة الاسلام کلینی و ابن قولویه قمی و بعضی از محدثین معروف شیعه در کتب خود به گریه آسمان و زمین و موجودات در این عالم هستی اشاره کرده‌اند و به ثبت و ضبط آن کلمات نورانی پرداخته‌اند.

نکته دوم؛  
علما و محدثین سرشناس اهل سنت در منابع معتبر خود بارها به گریه آسمان و زمین، به علتهای گوناگون اشاره کرده اند. ابن عساکر می‌نویسد: «هنگامی که آدم فوت کرد و از دنیا رفت، تمام خلایق هستی بر او هفت روز گریه کردند.»[2]
این روایت یکی از روایاتی است که به گریه مخلوقات بر یکی از اولیاء الهی اشاره می‌کند. جالب آنجاست که ابن عساکر در جای دیگری از کتابش به گریه مخلقات عالم بر حضرت یحیی (علیه‌السلام) و امام حسین (علیه‌السلام) اشاره می‌کند. وی می‌نویسد: «آسمان بر كسی غیر از یحیی نبی (علیه‌السلام) و اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) گریه نکرده؛ پس سرخی آسمان، گریه آن است.»[3] این قبیل روایات، نشان از حقیقت گریه مخلوقات خداوند رحمان در مصیبت امام حسین (علیه‌السلام) دارد.

پی‌نوشت:
[1]. شیخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، ج2، ص595، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم - قم، چاپ دوم، 1413 ق. «أَشْهَدُ أَنَّ دَمَكَ سَكَنَ فِي الْخُلْدِ وَ اقْشَعَرَّتْ لَهُ أَظِلَّةُ الْعَرْشِ‏ وَ بَكَى لَهُ جَمِيعُ الْخَلاَئِقِ وَ بَكَتْ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ السَّبْعُ وَ مَا فِيهِنَّ وَ مَا بَيْنَهُنَ‏ وَ مَنْ يَتَقَلَّبُ فِي الْجَنَّةِ وَ النَّارِ مِنْ خَلْقِ رَبِّنَا وَ مَا يُرَى وَ مَا لاَ يُرَى‏.»
[2]. تاريخ دمشق، ابن عساكر، ج7، ص459، رقم: 578، دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، 1415 هـ - 1995 م. «عن عطاء الخراساني ... سبعة أيام»
[3]. تاريخ دمشق، ابن عساكر، ج64، ص217، دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، 1415 هـ - 1995 م. «عن عبد الله بن مسلم عن أبيه ... وحمرتها بكاؤها»

محمدجواد مهریار