پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انسان باید همیشه حق‌مدار باشد و حق و حقیقت را بگوید، حتی اگر بر ضررش باشد. خصوصا ًعلمای هر مذهب با تحقیق و تفحص ابتدا باید حق و حقیقت را فراگیرند و در مرحله بعدی، زمانی که به حق رسیدند، آن حقیقت را برای مردم بیان کنند. اما متأسفانه قریب به اتفاق علمای وهابی، یا به دنبال حق و حقیقت نیستند و یا اگر سخن مخالف را شنیده و پی به حقانیت آن می‌برند، به خاطر تعصب مذهبی، دست از عقاید خود بر نمی‌دارند. هر چند در این میان هستند، افرادی که پس از شناخت حق و حقیقت آن را اظهار کرده، هر چند که مخالف عقایدشان باشد.
حسن بن فرحان مالکی، یکی از علمای معاصر وهابی است که ابتدا پیرو افکار ابن تیمیه و محمد بن عبدالوهاب بوده است وعقاید آنان را نیز تبلیغ و ترویج می‌کرده است، اما با توجه به مطالعاتی که در رابطه با اسلام و دیگر مذاهب داشته است، متوجه نادرست بودن عقاید وهابیت می‌شود و دست از عقاید خود برداشته و با صراحت تفکرات خود را تبیین می‌کند.
وی در این باره می‌گوید: من مدت بیست سال در کشورم عربستان سعودی زندگی کردم. در طول این سال‌ها به تألیف، پژوهش، موعظه و سخنرانی مشغول بودم به این امید که خداوند هم‌وطنانم را در مسیر انصاف، عدل، علم و ترس از خدا قرار دهد. اما آن‌گاه که دین فروشی مردم را دیدم، بر آن شدم که با نوشتن این کتاب، فریاد اعتراض سر دهم تا شاید بتوانم امانت علم را که عهده‌ام گذاشته شده، ادا کنم.[1]
این عالم وهابی با توجه به این آیه قرآن که «إِنَّ الَّذينَ يَكْتُمُونَ ما أَنْزَلْنا مِنَ الْبَيِّناتِ وَ الْهُدى‏ مِنْ بَعْدِ ما بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتابِ أُولئِكَ يَلْعَنُهُمُ اللَّهُ وَ يَلْعَنُهُمُ اللاَّعِنُون‏.[بقره/159] كسانى‌كه دلايل روشن، و وسيله هدايتى را كه نازل كرده‏ايم، بعد از آن‌كه در كتاب براى مردم بيان کرديم، كتمان كنند، خدا آن‌ها را لعنت مى‏كند؛ و همه لعن‏كنندگان نيز، آن‌ها را لعن مى‏كنند.» بعد از سال‌ها، دست از سکوت خود برداشته و به اظهار حقایق همت گماشته است.
حقیقت آن است که وظیفه هر عالمی همین است. چنان‌که در صحیح مسلم آمده است: «... هر کجا باشیم حق را بگوییم و در راه خدا از سرزنش هیچ سرزنش‌گری نهراسیم.»[2]

نویسنده: م.ج

پی‌نوشت:

[1]. فرحان مالکی، حسن، نگاهی به غلو اندیشی و افراط گرایی علمای معاصر عربستان، موسسه فرهنگی هنری آفتاب خرد، تهران، 1396ش، ص30
[2]. مسلم نیشابوری، صحیح مسلم، ج6، ص16.