پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در یادداشت‌های "کاکا ردایی"، "سلطان اسحاق" فارغ التحصیل نظامیه بغداد بوده و بعد از تشرف به حج به برزنجه بازگشته و به ارشاد مردم پرداخته است.[1] گویا عظمت روحانی سلطان و مقبولیت او نزد عامه، حسادت برادران ناتنی او را برانگیخته است و بر سر ما ترک پدر بین ایشان و سلطان اختلاف می‌افتد که در پی آن سلطان به همراهی سه درویش در حالی‌ که از ماترک پدر بیش از سه تکه که مایه نیک بختی خاندان آنها بود، با خود نداشت، راهی اورامان ایران می‌شود. برادران او با سپاهی به نام "چیچک" او را تعقیب می‌نمایند، برخی از محققین[2] و نیز خان الماس لرستانی در دفتر خویش این سپاهیان را مغول و ترک دانسته‌اند. سلطان اسحاق مجبور می‌شود تا در غاری که "مرنو" نام داشته و در کوه "شندروی" در مرز ایران و عراق قرار دارد پناه گیرد، درحالی که سپاهیان چیچک سه شبانه روز در آنجا به محاصره آن‌ها پرداخته‌اند – گویا روایاتی درباره استتار سلطان و یارانش همانند آنچه در تاریخ درباره پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) و ابوبکر در غار ثور اتفاق افتاده وجود دارد.

چیچک احتمالا همشیره زاده (عبدالقادر) برادر ناتنی سلطان بوده[3] و ریاست سپاه را بر عهده داشته است. بعد از سه شبانه روز این سپاه به دلایلی از هم می‌پاشد. در افسانه‌های گوناگون درباره این فروپاشی آمده است، از آن جمله می‌توان شیوع طاعون، طوفان شدید و افسانه‌های دور از ذهن بسیاری اشاره کرد.
سلطان اسحاق و یارانش بالاخره پس از سه روز از غار خارج شده و در کلبه زنی فرود می‌آیند. آن زن نیز برای ایشان یک خروس و یک من برنج که گویا تمامی خوراکی‌اش بوده، فراهم می‌آورد تا تناول کنند.
سلطان در دیه شیخان در کنار شرقی رودخانه سیروان منزل می‌گزیند و خلایق از هر سو برای درک محضرش بدانجا روی می‌آورند و او نیز به دستگیری و ارشاد درویشان مشتاق می‌پردازد. بنا بر متون اهل‌حق سلطان در کنار پل رودخانه سیروان اساس و اصول اهل‌حق را پایه‌گذاری می‌کند و از یاران خود پیمان می‌گیرد. این پیمان از نظر اهل‌حق تجدید میثاق ساج نازی ازلی است – که اهل شریعت آن را پیمان و میثاق الست می‌نامند – و پيمان ديگري به "پیمان یا بیابس پردیوری" مشهور است. پردیور به معنی اين سوی پل است.[4] "بیابس پردیوری" اساس مذهب و مسلک اهل‌حق است. به سبب حضور سلطان در پردیور(شیخان)، ظهور الوهیت در جامه سلطان را "دوره پردیوری" گفته‌اند.

منابع:
1-صدیق صفی‌زاده، مشاهیر و بزرگان یارسان، ذیل عنوان سلطان اسحاق
2-طبیعی، حشمت الله، اهل‌حق، نشریه حمید، سال هفتم، شماره 10
3-مجموعه رسائل اهل‌حق، صص 69 و 70
4-برهان الحق، ص73؛ بیا و بس، در لغت به معنای پیمان­های محکم است. بیا و بس، واژه­‌اي کردی است که در اصطلاح اهل حق به دو معنا است:1.بیا و بس پردیوری: که به معنای پیمان و عهدی است که بر روی پل پردیور بسته شده است. این بیا و بس، بین سلطان و یارانش بسته شده است. محتوای بیا و بس این بوده که یاران بر آیین و دستورات سلطان اسحاق استوار بمانند.2.بیا و بس ساج ناری: در اصطلاح یعنی وقتی خدا هفتن(هفت تن) را آفرید، آن­ها از خدا تقاضا کردند که آسمان و زمین و ماه و خورشید، آدم و جن و شیطان را خلق کند. خدا درخواست آن­ها را پذیرفت؛ به شرط این­که آنان هم دونادون و سختی آن را بپذیرند. این بیا و بس، بین هفتن و خدا بسته شده است. اشعاری در کتاب شاهنامه حقیقت هست که به همین بیا و بس اشاره دارد.

برای مطالعه بیشتر در این زمینه رجوع شود به کتاب مقدمه‌ای بر دین و روان با تاکید بر اهل‌حق اثر صحبت فرخ‌منش.