اسناد
ابن قتیبه درباره تهدید حضرت علی (علیه‌السلام) برای بیعت با ابوبکر می‌نویسد: «گفتند با ابوبکر بیعت کن! حضرت علی (علیه‌السلام) فرمود: اگر من بیعت نکنم، چه می‌شود؟ گفتند: قسم به خدایی که شریک ندارد، گردنت را می‌زنیم. حضرت فرمود: در این هنگام بنده خدا و برادر پیامبر را کشته‌اید.
امام علی (علیه‌السلام) در پاسخ به نامه‌ی معاویه که اشاره به چگونگی بیعت امیرالمؤمنین (علیه السلام) با ابوبکر داشت، می‌نویسند: «در نامۀ خود نوشته بودی که من بسان شتر سرکش برای بیعت سوق داده شدم.
ابن ابی‌الحدید درباره هجوم به خانه حضرت فاطمه (علیهاالسلام) می‌گوید: «عمر داخل شد و به علی بن ابی‌طالب گفت: برخیز و بیعت کن. حضرت خودداری و امتناع فرمود. عمر دست حضرت را گرفت و گفت: برخیز و بیعت کن، حضرت از برخاستن خودداری کرد، عمر و یاران او همگی همان‌طور که زبیر را گرفته بودند، علی بن ابی‌طالب
معاویه در نامه‌ای که به امام علی (علیه‌السلام) می‌نویسد؛ درباره بیعت ایشان با خلیفه‌ی اول آورده است: «دستگاه خلافت، تو را مهار کرد و بسان شتر سرکش برای بیعت سوق داد.»
العقد الفرید، ابن عبدربه اندلسی، ج5، ص82.
در روایتی که عبدالرزاق نقل میکند ثابت شده است که امام علی (علیه‌السلام) و تمامی بنی هاشم، به مدت شش ماه از بیعت با ابوبکر خودداری کردند.
المصنف، عبدالرزاق، ج5، ص472.
سید مرتضی، اقوالی که شیخ مفید در مورد بیعت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) با ابوبکر نقل کرده را می‌آورد و می‌نویسد: «محققين شيعه بر اين باور هستند كه علی (عليه‌السلام) حتی يک لحظه هم با ابوبکر بيعت نكرده است.»
الفصول المختاره، سید مرتضی، ص56.
در صحیح بخاری آمده است: «وقتی حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) از دنيا رفت، مردم از او روی گرداندند و اينجا بود كه خواستند علی با ابوبكر مصالحه و بيعت كند. حضرت علی در اين شش ماه كه حضرت فاطمه زنده بود، با ابوبكر بيعت نكرد.»
صحیح بخاری، ج3، ص143.
طبری می‌نويسد: «علی (علیه‌السلام) در خانه بود كه آمدند و گفتند ابوبكر برای بيعت نشسته است. علی با پيراهن، بدون روپوش و ردا، از خانه بیرون آمد و خوش نداشت در كار بيعت تأخير شود و با ابوبكر بيعت كرد و پيش او نشست و جامه خود را طلب کرد، آوردند و پوشيد و در مجلس ماند.»
مروزی و احمد بن حنبل آورده‌اند: «روزی حذیفه نزد نبی اكرم (صلیاللهعلیهوآله) آمد وعرض كرد: من در حال نماز بودم و شنیدم كه گوینده‌ای می‌گفت: اللهم لك الحمد ... . پیامبر خدا (صلیاللهعلیهوآله) فرمود: آن شخص مَلكی بوده و آمده به شما آموزش دهد که چگونه خداوند متعال را حمد و سپاس بگویید.»
آلوسی می‌نویسد: «ابی بن کعب می‌گوید: وارد مسجد شدم و نماز خواندم و مشغول تحمید خدای رحمان شدم. بعد از آنکه نمازم تمام شد، از پشت سرم شنیدم که شخصی کلماتی را در تحمید و تسبیح خداوند بر زبان خود جاری می‌کرد. هنگامی که خدمت رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) رسیدم، داستان خود را برای ایشان بیان کردم.
مسلم نیشابوری از عمران بن حصین نقل میکند: «ملک الهی بر من سلام می‌كرد تا آنكه آلوده به گناه زبان شدم و او را نمی‌دیدم. پس از آنكه دست از این گناه كشیدم، دوباره همانند قبل، ملائکه را مشاهده کردم.»
صحیح مسلم، دار إحیاء التراث العربی – بیروت، ج2، ص899.
در صحیح مسلم آمده است: «رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) فرمود: قسم به خدایی كه جانم در دست او است، اگر شما همان حالتی را كه اكنون دارید، حفظ کنید و بر آن استقامت ورزید، ملائكه با شما مصافحه خواهند کرد.» همچنین نقل شده است: «اگر قلبتان را به همان حالی كه در حال راز و نیاز با خداوند دارید محافظت كنی
عمر و ابوبکر به خواستگاری حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) آمدند، اما رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) فرمودند که او کم سن و سال است. پس علی (علیه‌السلام) به خواستگاری ایشان آمدند و با فاطمه (سلام‌الله‌علیها) ازدواج کردند.
المستدرک، حاکم نیشابوری، ج2، ص181.
فخر رازی پس از نقل روایتی از کشاف در مورد اینکه مصادیق «قربی» که مودّت آنان سفارش شده، می‌نویسد: «با این روایت ثابت شد که به راستی آن چهار تن (علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم‌السلام) خویشاوندان حضرت هستند و وقتی این معنا ثابت شد، واجب است تعظیم و تکریم فراوان، مخصوص آنان باشد.»