ابن حجر عسقلانی می‌گوید: «عبدالرزاق از ابن‌جریج نقل می‌کند: مردی نزد عطاء رفت و گفت: به هنگام بزرگسالی‌ام، زنی از شیرش به من داده است، آیا می‌توانم با او ازدواج کنم؟ عطا گفت: خیر! (زیرا به‌واسطه شیرخوردن، مَحرَم شده است.) ابن‌جریج گفت: به عطا گفتم: این نظر تو است؟ گفت: آری!

ابن‌حزم می‌گوید: «عده زیادی از مردم از علما (حدیث رضاع کبیر را) نقل کرده‌اند و این مقدار در نقل برای صحت یک روایت کافی است؛ موافقین و مخالفین این حکم در صحت روایت آن اختلافی ندارند، پس جایی برای اعتراض باقی نمی‌ماند مگر اینکه کسی بگوید: این مورد استثنائی برای سالم است، همان‌طوری که بعضی از همسران

تفتازانی در فضایل امیرالمؤمنین می‌نویسد: «علی (علیه‌السّلام) به دلیل فراوانی پیکارهایش در راه خدا و دستاوردهای ارزشمندش در جنگ‌ها که نیازی به گفتن ندارد شجاع‌ترین مسلمان است و به همین جهت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره وی فرمود: «جوانمردی نیست جز علی (علیه‌السّلام) و شمشیری نیست مگر ذوالفقار»

عمر بن میمون می‌گوید: «با ابن عباس نشسته بودم، افرادی که در نه گروه بودند، نزد او آمده و گفتند: یا برخیز و با ما بیا و یا ما را با ابن‌عباس تنها گذارید. این ماجرا زمانی بود که ابن‌عباس بینا بود. ابن عباس گفت: من با شما می‌آیم و آنگاه به گوشه‌ای رفتند و با ابن عباس مشغول گفت و گو شدند.

ابن تیمیه می‌نویسد: «بسیاری از صحابه و تابعین بغض علی بن أبی‌طالب را داشتند و به او ناسزا می‌گفتند و با ایشان به قتال پرداختند.»
منهاج السنه، ابن تیمیه، ج7، ص138.

شوکانی می‌نویسد: «معنای استخلاف در زمین به این معنا است که ما آنان را حاکمان زمین قرار خواهیم داد تا همان گونه که پادشاهان و سلاطین در آنچه حکومتشان بود تصرف می‌کردند آنان نیز تصرف کنند و کسانی که استخلاف را مخصوص به خلفای چهارگانه یا به مهاجران دانسته‌اند و مقصود از زمین را هم در آیه، زمین مکه د