صحابه
هر مسلمانی که با پیامبر همراه بوده و یا ایشان را دیده، و هنگامی‌که از دنیا رفته، هم‌چنان بدو ایمان داشته و مسلمان بوده است صحابی است و اهل سنت معتقدند که او عادل است و بهشتی. یکی از اصحاب پیامبر اکرم که سوابق درخشانی دارد، و در جنگ‌های مختلفی شرکت کرده و مسلمان هم مرده، در قتل عثمان یاری رسانده ...
احدی از صحابه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عبارت «سلونی»، (از من سؤال کنید، از هر چه می‌خواهید)، را نگفته، جز امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، و در تاریخ نقل شده است که عده‌ای این عبارت را به‌کار برده‌اند و مفتضح شده‌اند؛ دو موردی که خطیب بغدادی در کتاب تاریخ بغداد نقل کرده است، در مورد مقاتل بن سليمان در مکه و قتاده در کوفه است.
ابوهریره می‌گوید علت نقل کمِ حدیث توسط صحابه این است که مهاجرین به‌دنبال معاملات در بازار بوده و انصار در پی کارهای دنیایی (کشاورزی) خود بودند، من بودم که از این اشتغالات نداشتم و در کنار پیامبر بودم؛ صحابه حتی در وسط سخنرانی پیامبر، در بین خطبه نمازجمعه هم به دنبال معیشت خود بودند.
یکی از نمادها و جلوه‌های دشمنی وهابیت با حضرت علی (علیه السّلام)، اعتقاد به نظریه تثلیث خلفا، تبایغ و انتشار آن در میان جامعه اسلامی و مسلمانان است. ابن‌تیمیه حرانی در راستای تنقیص حضرت علی (علیه السّلام) نظریه تثلیث خلفا را تبلیغ کرده است. این در حالی است علمای بزرگ اهل‌سنت نظریه تثلیث خلفا را نپذیرفته‌اند.
گاهی اوقات وقایع تاریخی سراسر دروغ و کذب محض میباشد چرا که مغرضین هیچ‌گاه دست از تحریف و بدنام کردن افرادی که دارای سجایای اخلاقی و فضائل نیکو و پسندیده باشند برنمیدارند. و به راحتی تهمت میزنند و افکار مردم را منحرف میکنند از جمله در قتل عثمان که به خاطر بی‌کفایتی خودش منجر به قتلش شد. گفته‌اند در مرگ او حضرت علی(ع) نقش داشته لذا به خونخواهی او دست به قیام زدند
برخی از اصحاب پیامبر عظیم الشان اسلام به خاطر مصاحبت نزدیک با خود پیامبر در اخلاق و رفتار و کمالات چنان پیشرفت کردند که بعد از رحلت آن پیامبر به همان خوی و خصلت و منش رفتار میکردند و مقید به حلال و حرام خدا بودند ولو این که از همه چیز محروم شوند و از جمله این افرادی که به این روز گرفتار شد عبدالله بن مسعود است که در زمان عثمان به خاطر برخی مسائل چشم پوشی نکرد و مظلوم واقع شد
لفظ شیعه از زمان پیامبر شروع و رواج پیدا کرد، نه از زمان صفویه؛ احمد امین مصری می‌گوید: «پیدایش و شروع تشیع در میان گروهی از صحابه پیامبر بود که در محبت به حضرت علی بسیار مخلص بوده و ایشان را به‌خاطر صفات و فضائلی که راجع به او رسیده سزاوارتر به امامت می‌دانستند، و مشهورترین آنان سلمان و ابوذر و مقداد بود.»
حدیث غدیر از احادیثی است که میان فرق اسلامی جایگاه ویژه‌ای دارد و هیچ‌یک از مذاهب اسلامی آن را انکار نمی‌کنند. منتها برداشت شیعه از آن به معنای جانشین و خلافت بعد از پیامبر است و مذهب اهل سنت و برداشت آنها به معنای دوست و ناصر است که قطعاً این معنا غلط است و حضرت علی آن را به معنایی که شیعه فهمیده، در مواردی استناد نموده است.
یکی از فضایل معصومین ولایت تکوینی آن‌هاست؛ وقتی از این فضیلت سخن به‌میان آید، می‌گویند شیعیان در حق اهل بیت غلو میکنند؛ اما در روایتی که خطیب بغدادی نقل کرده، و ذهبی و ابن حجر عسقلانی آن را صحیح دانسته‌اند، به وضوح تصریح به ولایت تکوینی اهل بیت و تصرف در عالم مادی توسط آن حضرات توسط عمر شده است و این قول موافق کلام خداوند است.
ابن تیمیه می‌گوید: همه احادیث فضایل معاویه دروغ هستند. ابن قیم نیز در کتابش تعدادی از فضائل جعلی معاویه را آورده و گفته: برخی از جهله اهل سنت در مورد فضل معاویه اینها را جعل کرده‌اند، و قول اسحاق بن راهویه در مورد عدم فضیلت معاویه درست نیست، چون روایاتی که در مورد صحابه و قریش است، به دلیل صحابی بودن معاویه در مورد او نیز هست.
امام امیرالمومنین(علیه السلام) با عثمان بیعت کرد نه از رو که عثمان شایسته مقام خلافت باشد بلکه تنها برای حفظ وحدت جامعه اسلامی با عثمان بیعت نمود چراکه اگر با عثمان بیعت نمی‌کرد و راه مقابله را برمی‌گزید وحدت جامعه اسلامی و مصالح امت اسلام، به خطر می‌افتاد و تفرقه و آشوب، مانع گسترش اسلام و باعث تضعیف اسلام می‌گشت.
معمولاً تمام ادیان الهی بعد از رحلت پیامبرشان دچار تحریف و دگرگونی فراوانی شدند و دین اسلام هم از این مسئله مستثنی نبود، لذا بعد از رحلت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) برخی از صحابه اعمالی را انجام دادند که نو آوری‌هایی را به دین اضافه کردند که نه پیامبر راضی به آن بود و نه خداوند دستور به انجام آن داده بود.
بعد از رحلت پیامبر اکرم (ص) چند تن از اصحاب خاص ایشان و یاران نزدیک امیرالمومنین علی (ع) هیچ گاه با خلفای غاصب کنار نیامدند و با اعتراضات مداوم خود و سخنان مستدل، عمل سخیف خلفا و حامیان آنها را به باد انتقاد می‌گرفتند و خلافت و جانشینی حضرت علی (ع) را حق مسلّم آن امام همام می‌دانستند و هیچ گاه از مواضع خود کوتاه نیامدند.
برخی از صحابه مانند معاویه در دل کینه نسبت به پیامبر و اهل بیت داشتند، اما بعد از فتح مکه و با اسلام آوردن ظاهری، به جرگه مسلمانان درآمدند و در مراسمات مسلمانان شرکت میکردند تا اینکه پیامبر رحلت کرد؛ خلافت غصب شد، و معاویه از طرف همین خلفا، حاکم بلاد مسلمین شد، در حالیکه نیک می‌دانست این سمت حق او نیست، اما با خلفا همراه شد.