پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ «سید ابوالفضل برقعی » یکی از بزرگان جریان قرآن‌بسندگی است که منکر بسیاری از ضروریات شیعه شده و تهمت‌های ناروایی را به شیعه نسبت داده است. وی در یکی از تألیفات خود می‌نویسد: «... بنابراین تمام آن آدابی که در کتب دعا و زیارات، دلالت بر اذن دخول دارد، آدابی است که برخی به دروغ بر امام بسته‌اند؛ زیرا در زمان ائمه، گنبد و رواق و بارگاهی نبوده و هنوز از پول حرام سلاطین این چیزها ساخته نشده بود. چرا مجلسی و قمی و ابن طاووس، این آداب و احکام را که خدا نازل نکرده، به دین اضافه کرده‌اند؟»[1]

در نقد و پاسخ به این اتهامات برقعی باید گفت که اگر وی اندکی به تاریخ و سیره ائمه اطهار علیهم‌‌السلام توجه داشت، این اتهامات را به شیعه وارد نمی‌کرد. برای روشن شدن ریشه‌های فرهنگی ساختن بنا بر مزار بزرگان دین و سیاست حتی تا دوران خود پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، به اختصار به پاره‌ای از شواهد تاریخی اشاره می‌کنیم:

الف) همه مورخان و محققان و همه مسلمانان، معتقدند که ساختمان فعلی که بر قبر پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله وجود دارد، همان بنائی نیست که از اول موجود بوده، بلکه این خانه، بارها تخریب و بازسازی شده است و تاریخ این بازسازی‌ها در کتاب‌ها ثبت شده است. اولین کسی که بنایی بر قبر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله ساخت، عمر بن خطاب بود که دیواری در اطراف قبر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله احداث کرد. عایشه که در آن خانه زندگی می‌کرد، بعد از دفن عمر در کنار ابوبکر، دیواری بین قبرها و قسمتی که خود زندگی می‌کرد کشید و این دومین بنا در اطراف قبر بود. در زمان‌های بعد «عبدالله بن زبیر» دیوارها را که مخروبه شده بود، تعمیر کرد و دوباره ساخت.[2]

ب) همچنین در مورد بارگاه امیرالمؤمنین علیه‌السلام هم آورده‌اند که پس از روی کار آمدن بنی‌عبّاس، آن مرقد نورانی توسط امام صادق علیه‌السلام آشکار شد؛ داود بن علی عباسی، اوّلین کسی است که صندوقی برای قبر پاک امام نصب کرد؛ اما در زمان هارون‌الرشید در اثر کرامتی که از این مرقد آشکار شد، هارون به مرقد شریف احترام گذاشت و قبر پاک علی علیه‌السلام را عمارت کرد و برای آن قبّه‌ای از گل سرخ ساخت که چهار در داشت.[3]

ج) در مورد مرقد حضرت اباعبدالله علیه‌السلام هم باید گفت که پس از واقعه عاشورا، قبیله بنی‌اسد، پیکر امام حسین علیه‌السلام را به خاک سپردند و مسجدی نیز در کنار قبر بنا کردند؛ بعد از مدّتی، مختار بن ابوعبیده ثقفی، بنایی بر روی قبر بر پا کرد؛ این مسجد تا زمان هارون‌الرشید وجود داشت و هارون آن را ویران و آثار قبر را محو کرد؛ دوّمین بار در سال 193، به دستور مأمون بنای جدیدی احداث شد که تا زمان متوکل باقی بود.[4] این تنها برخی از شواهد و قرائن تاریخی است که خلاف آنچه برقعی ادعا کرده است را ثابت می‌کند و نشان می‌دهد که طرح این گونه اتهامات، توسط برقعی یا از سر جهالت و یا از سر تعصب بی‌جا است.

پی‌نوشت:
[1]. برقعی، سید ابوالفضل، خرافات وفور در زیارات قبور، ص92، انتشارات عقیده ریاض عربستان سعودی.
[2]. آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی «اگر بنای بر قبور حرام است تجدید بنای مکرّر روضه نبوی چه معنا دارد؟»
[3]. محقق ورسی، نجف اشرف در ادوار زمان، ص23 ـ 35، مشهد مقدس، انتشارات محب.
[4]. خبرگزاری فارس، «چه کسانی در ساخت حرم سیدالشهدا(ع) نقش داشتند؟/ از ساخت اولین بنای مرقد توسط مختار تا حضور ایرانیان»، ۲۶ آذر ۱۳۹۵.