پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در دامن علی بن ابی طالب (علیه‌السلام) بود و فاطمه و حسن و حسین (علیهم‌السلام) به صورت نازنین آن حضرت نگاه می‌کردند و می‌گریستند و این مصیبت، ماتمی سترگ بر فاطمه (سلام‌الله‌علیها) بود.

اهل بیت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و نزدیکان آن حضرت، در ماتمی بزرگ فرو رفته بودند که گروهی بر سر خلافت و جانشینی به نزاع برخاستند و عهد و پیمان غدیر را زیر پا گذاشتند و در مکانی به نام سقیفه، بازگشت به فرهنگ جاهلی قبل از اسلام را شکل دادند و بر خلاف فرمان خدا و رسولش، از پیش خود برای حکومت اسلامی، حاکم نصب کردند.

گردانندگان سقیفه معتقد بودند که حرکت خود را با سرعت هرچه تمام تر تثبیت و تحکیم کنند و در این راستا از تمامی مردم، از راه‌های مختلف، بیعت گرفتند. در این میان، بزرگ‌ترین مانع تثبیت و تحکیم حکومت غصبی خود را خاندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌دیدند؛ زیرا آنان با مبارزه منفی و تحصن در خانه حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) مانع آن حرکت شوم شده بودند. حضرت علی (علیه‌السلام) و بنی هاشم و گروهی از مهاجرین و انصار که تعدادشان اندک بود، در خانه حضرت صدیقه کبری (سلام‌الله‌علیها) گرد آمده بودند و از این طریق، مخالفت خود را اعلام می‌داشتند و از بیعت خودداری می‌کردند.

اصحاب سقیفه، خاندان وحی را تهدید به یورش و آتش زدن خانه کردند و علت آن، بیعت گرفتن از خاندان رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) برای حکومت غصبی خلیفه بوده است.
با اینکه روایات صحیح زیادی در منابع معتبر شیعه و سنی پیرامون این واقعه جانسوز و جسارت برخی از افرادی که خود را جزء صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌دانستند، وجود دارد؛ اما برخی از افراد از سر تعصب و جهالت سعی دارند که با طرح ادعاهای بی پایه و اساس، بر روی این اقدام هولناک و ناجوانمردانه، سرپوش بگذارند؛ غافل از اینکه تاریخ، خود بهترین گواه برای اثبات ناجوانمردی و جسارت این افراد به دختر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است.

جهت اختصار، به دو روایت در این زمینه بسنده می کنیم:
جوینی با سند خویش از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) چنین روایت کرده است:
«دخترم فاطمه ... او را می‌بینم به یاد چیزهایی می‌افتم که پس از من بر او روا می‌دارند؛ گویا او را می‌بینم که ذلت به خانه‌اش وارد، پهلویش شکسته، جنین او سقط شده است؛ ... بار خدایا! کسی را که به پهلوی او زد، آنچنان که فرزندش را سقط کرد، در آتش، جاودان ساز. در این موقع ملائکه گویند: آمین!»(1)

ابن ابی شیبه استاد محمد بن اسماعیل بخاری، در کتاب المصنف می‌گوید: «هنگامی که مردم با ابوبکر بیعت کردند، علی و زبیر در خانه فاطمه به گفتگو و مشاوره می‌پرداختند و این مطلب به عمر بن خطاب رسید. او به خانه فاطمه آمد و گفت: ‌ای دختر رسول خدا! محبوب‌ترین فرد برای ما، پدر تو است و بعد از پدر تو، خود تو! ولی سوگند به خدا! اگر این افراد در خانه تو جمع شوند، این محبت، مانع از آن نیست که دستور دهم خانه را بر آنها بسوزانند.»(2)

پی‌نوشت:
۱. حمویی جوینی، فرائد السمطين، ج۲، ص۳۴و۳۵.
۲. أبوبكر بن أبی شيبه، الكتاب المصنف فی الأحاديث والآثار، ج۷، ص۴۳۲. «نَّهُ حِينَ بُويِعَ لِأَبِي بَكْرٍ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ عَلِيٌّ وَالزُّبَيْرُ يَدْخُلَانِ عَلَى فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَيُشَاوِرُونَهَا وَيَرْتَجِعُونَ فِي أَمْرِهِمْ.»