پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حسین امانت، معمار معروف بهائی در مصاحبه ای که با رسانه ای برانداز داشت، علت ساخت مقبره ای جدید و انتقال جسد عبدالبهاء از شهر حیفا به شهر عکا در فلسطین اشغالی را تکریم و احترام او در این شهر و سرزمین فلسطین عنوان کرد. چنان که امانت، با استدلال به گفته سر هربرت ساموئل در توصیف مراسم تشییع عبدالبهاء (فرزند ارشد و جانشین پیامبرخوانده بهائیت) گفت: «اسناد تاریخی، تشییع جنازه عبدالبها را ثبت کرده‌اند؛ مثلا سر هربرت ساموئل، کمیسیونر عالی وقت بریتانیا در فلسطین، به حضور بیش از ده هزار نفر در تشییع‌ جنازه عبدالبها از تمام طبقات و مذاهب و نژادهای کشور اشاره می‌کند. این در حالی است که کل جمعیت حیفا در آن روزها حدود 20 هزار نفر بود.»[1]

این عضو تشکیلات بهائیت در حالی یکی از مستندات محبوبیت عبدالبهاء در نواحی فلسطین را روایت «سر هربرت ساموئل» انگلیسی بر می شمارد که او نخستین کمیسر عالی انگلیس در فلسطین پس از اشغال آن در جنگ جهانی اول بود. پس از اشغال فلسطین در تاریخ 30 ژوئن 1920 م، ساموئل عهده دار این سِمت شد. او از اندیشمندان و فعالان برجسته صهیونیسم بود و به خانواده معروف ساموئل مونتاگ تعلق داشت.[2]

حمایت این مأمور بلند پایه استعمار کبیر از بهائیت، در زمان تصدی سِمتش به قدری بود که روحیه ماکسول همسر ولی امر بهائیت، در اشاره به نامه تشکر آمیز و چاپلوسانه شوهر خود شوقی افندی به ساموئل، با افتخار از آن یاد کرده است. پس از اتمام مأموریت این مأمور انگلیسی صهیونیستی، شوقی افندی در نامه ای تشکرآمیز به او، از روابط حسنه بهائیت با اشغالگران انگلیسی صهیونیستی سخن گفته است: «(شوقی افندی) نامه‌ای مملو از عواطف وُدّیه (: دوستانه) برای او مرقوم و ارسال فرمودند که هر جمله‌ای از آن حلقه محکمی گردید در سلسله روابط حسنه بین مرکز امر و حکومت این کشور.» [3]

البته تمجید و اذعان به روابط حسنه با استعمارگران انگلیسی به شوقی افندی و عبدالبهاء خلاصه نشده؛ پیامبرخوانده بهائی هم بارها از عدالت انگلیس جهان خوار تمجید کرده است.[4] اعترافی که خود سندی بر بطلان و ساختگی بودن بهائیت است.

چرا که منش ادیان الهی همواره در دشمنی با مستکبرین و ستمگران عالم بوده است: «وَ لا تَرْکَنُوا إِلَي الَّذينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّکُمُ النَّارُ وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِياءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ [هود/113]؛ و به کسانی که ستم کرده‌اند متمایل مشوید که آتش (دوزخ) به شما می‌رسد، و در برابر خدا برای شما دوستانی نخواهد بود، و سرانجام یاری نخواهید شد.»

پی‌نوشت:
[1]. رسانه برانداز ایران وایر، مصاحبه با حسین امانت، مورخ: 31 شهریور 98.
[2]. حسین آبادیان، ایران، از سقوط مشروطه تا کودتای سوم اسفند، ص 19.
[3]. روحیه ماکسول، گوهر یکتا، ترجمه: ابوالقاسم فیضی، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 425.
[4]. ر.ک: محمدباقر نجفی، بهائیان، تهران: نشر معشر، 1383 ش، ص 648؛ عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 347.