کسانی که در تاریخ مطالعه می‌ کنند، می‌ دانند که هخامنشیان از قوم پارس بودند و پارس‌ ها، از اقوام آریایی بودند.

امروز، دیدگاه رایج، مشهور و غالب این است که آریاییان از جمله پارس‌ ها از جنوب روسیه (استپ‌ های سیبری) به مرور وارد ایران شدند. چنان که اکثر تاریخ‌ پژوهان و ایران ‌شناسان در محافل آکادمیک دنیا چنین معتقدند.[1]

علاوه بر این، دلیل دیگری هم وجود دارد که نشان می‌ دهد هخامنشیان اصالتاً از جنوب روسیه به فلات ایران آمده بودند و آن هم وجود صدها کلمه روسی در زبان پارسی است. حتی کتیبه‌های باستانی هخامنشی هم مملوّ از واژگان روسی است.

برخی از کلمات که در زبان پارسی باستان (زبان هخامنشیان) بوده و در کتیبه‌ها یا الواح می‌بینیم و برگرفته از زبان روسی است:

- پارس‌های باستان، «سگ» را سِپاکو یا سپاکه می‌نامیدند.[2] در حالیکه این واژه روسی است: Собака و تلفظ می‌شود: سوباکا.

- در کتیبه‌های باستانی، خدا را با لفظ بَگَه خطاب می‌کردند. چنان که داریوش در کتیبه بیستون می‌گوید: بَگهَ وَزَرکه (یعنی خدای بزرگ). در زبان روسی، خدا را با لفظ Бог (بُگ) خطاب می‌کنند.

- در زبان پارسی باستان (زبان هخامنشیان) برای «این‌ها» از لفظ aitā استفاده می‌شد،[3] که به زبان روسی می‌شود: эти (تلفظ: اِتی)

- در پارسی باستان، برای لفظ «تو» از واژه‌ی tuva استفاده می‌شد که در روسی می‌شود ты (تلفظ: تِوی)

- در پارسی باستان برای مُرده از لفظ marta استفاده می‌شد [4] که در روسی می‌شود: мертвых (تلفظ: مِرتوِخ)

- در پارسی باستان، برای واژه «بر ضد» از لفظ pariy استفاده می‌شد [5] که در زبان روسی می‌شود: против (تلفظ: پروتیو)

- در پارسی باستان، برای واژه برادر از لفظ «brātā» استفاده می‌شد [6] که در زبان روسی می‌شود брат تلفظ می‌شود: برات!

و صدها واژه دیگر...

برای نمونه برخی از واژگان روسی که امروزه در زبان فارسی وجود دارد:

آپارات (Апарат)، آسفالت (Асфальт)، استکان (Стакан)، باک بنزین (бак)، بالانس (баланс)، بُکسِل یدک کِش (буксир)، بُکسوات یعنی لغزیدن (буксовать)، بنزین (бензин)، تُرمُز (тормоз)، زاپاس (запас)، شیلنگ (шланг)، کوپه قطار (купе)، لاستیک (ластик)، لنت به معنی نوار (лент)، پیراشکی (пирожки)، جلیقه (жилет)، سوخاری (сухари)، کالباس (колбаса)، اسکناس (ассигнация)، چای ،(Чай) بُشکه (бочка)، ویترین (Витрина)، نَفت (нефть)، کالسکه (коляска)، سماور (самовар)، کنجد (кунжут)، مغازه (Магазин)، انجیر (Инжир)، و صدها کلمه دیگر...

پی‌نوشت:

[1]. مری بویس، زرتشتیان, باورها و آداب دینی آنها ، ترجمه ع. بهرامی ، انتشارات ققنوس ، تهران ، چاپ دوازدهم ۱۳۹۱ ، ص 24، والتر هینتس، داریوش و ایرانیان، ترجمه پرویز رجبی، تهران: نشر ماهی، 1392، ص 431. عزیزالله بیات، کلیات تاریخ و تمدن ایران پیش از اسلام، انتشارات دانشگاه شهید بهشتی، تهران 1369، ص 23. مانکجی نوشیروانجی دهالا، خداشناسی زرتشتی، برگردان به فارسی موبد رستم شهزادی، تهران: مؤسسه انتشارات فروهر، 1377، ص 21.
[2]. تاریخ هرودوت، ترجمه هادی هدایتی، تهران: مؤسسه چاپ و انتشارات دانشگاه تهران، 1382، ج 1، ص 196.
[3]. بنگرید به: Old Persian: excerpt from XPh, Lesson 10: Old Persian, Scott L. Harvey, Winfred P. Lehmann, and Jonathan Slocum, Chapter 35.
[4]. بنگرید به: Old Persian: excerpt from XPh, Ibid, Chapter 48.
[5]. بنگرید به: Scott L. Harvey, Winfred P. Lehmann, and Jonathan Slocum, DBI: Lesson 8: Old Persian, The University of Texas at Austin, Linguistics Reserches Center, Chapter 54.
[6]. بنگرید به: Scott L. Harvey, Winfred P. Lehmann, and Jonathan Slocum, DBI: Lesson 8: Old Persian, The University of Texas at Austin, Linguistics Reserches Center, Chapter 29.