پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مباحث بحث برانگیز در میان اهل سنت و شیعیان، موضوع امامت است. در این یادداشت به بررسی معنای امامت و تعریف آن از منظر شیعه و اهل سنت پرداخته می‌شود.

تعریف علمای شیعه از امامت:
مرحوم سید مرتضی در تعریف معنای امامت می‌نویسد: «امامت، ریاست عام و فراگیر در امور دینی و دنیایی است.»[1]
علامه حلی در تعریف معنای امامت می‌نویسد: «امامت، ریاست عام و فراگیر دینی و دنیایی است که برای شخصی از اشخاص به نیابت از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌) ثابت است.»[2]

تعریف علمای اهل سنت از امامت:
تفتازانی در تعریف معنای امامت می‎نویسد: «امامت، عبارت است از ریاست فراگیر در امور دین و دنیا، و امام کسی است که جانشین رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) است.»[3]
ماوردی بغدادی در کتاب خود می‌نویسد: «امامت، به‌ عنوان جانشینی از رسول خدا و به منظور حراست از دین و سیاست دنیا وضع شده است.»[4]
با دیدن تعاریف شیعیان و اهل سنت از معنای امامت مشخص می‌شود، جانشینی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و حراست از دین و وضع سیاست از طرف امام، معنای مشترک و مورد اتحاد است.

اما یک سؤال مهم؛ اگر حراست از دین و سیاست‌گذاری در امور دنیا از وظایف امام است، چگونه مقام به این مهمی به انتخاب عده‌ای از مردم و حتی به انتخاب چند نفر و یا بیعت یک نفر با نفر دیگر، صورت می‌پذیرد؟!
امام، به معنای ریاست عام در امور دینی و دنیایی است و این ریاست فراگیر به منزله جانشینی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) حساب می‌شود. اما چگونه ممکن است این مقام بلندمرتبه بدون نصب از جانب خدا باشد؟!

پی‌نوشت:
[1]. شریف مرتضی، الشافی فی الامامة، مؤسسة اسماعیلیان، ج۱، ص۵؛ « الامامة رئاسة ... الدین.»
[2]. علامه حلی، شرح الباب الحادی عشر، دار الاضواء للطباعة والنشر والتوزیع – بیروت، ص93؛ « الامامة رئاسة ... نیابة عن النبی.»
[3]. تفتازانی، شرح المقاصد فی علم الکلام، ج۵، ص۲۳۴؛ «الامامة ... عن النبی.»
[4]. ماوردی، الاحکام السلطانیة، ج۱، ص۱۵؛ « الامامة ... الدنیا.»