رصدهای صورت گرفته از شبکه‌های وهابی، حاکی از آن است که ایشان در صدد برقراری پیوند میان نظریه‌پردازان خود، هم‌چون ابن‌تیمیه و محمد بن عبدالوهاب با امامان شیعه هستند؛ ایشان از سوی دیگر، امامان شیعه را از شیعیان جدا می‌دانند. از این‌رو این رسانه‌ها، با پررنگ کردن برخی از باورهای گزینشی خود، به دنبال نزدیکی با امامان شیعه هستند. این در حالی است که اعتقادات شیعیان، افزون بر این‌که ریشه در باورهای امامان بزرگوار دارد، از کتب نظریه‌پردازان وهابی نیز قابل برداشت است.
در این‌جا تنها به یک نمونه از تناقضات کتب وهابیت در این‌باره اشاره می‌کنیم و بیان می‌داریم که شما ابتداء کتب نظریه‌پردازان خود را هم‌چون ابن‌تیمیه، به دقت مطالعه کنید و سپس به فکر نزدیک کردن عقاید خود به امامان شیعه باشید؛ به عنوان نمونه:
مسأله توسل از مسائلی است که وهابیت به شدت آن را رد کرده است و بر عدم مشروعیت آن پافشاری می‌کند؛ این گروه با نقل قول از بزرگان مذهب خود، هم‌چون ابن‌تیمیه، جواز توسل را زیر سؤال برده است؛ این در حالی است که خود ابن‌تیمیه به توسل قائل بوده است و ابن‌کثیر در این رابطه می‌نویسد: «برزالی گفت: در شوال، صوفیه قاهره علیه ابن تیمیه و کلام او درباره ابن عربی و مانند این سخنان وی، به دولت شکایت کردند؛ امر ابن تیمیه به قاضی شافعی واگذار شد؛ از این‌رو مجلسی برپا شد و ابن عطا علیه ابن تیمیه، ادعاهایی کرد که ثابت نشد؛ لکن ابن تیمیه گفت: جایز نیست استغاثه، مگر به خدا و اگر استغاثه به معنی عبادت باشد، جایز است آن استغاثه در مورد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) انجام شود، لکن به واسطه پیامبر، توسل و طلب شفاعت به خدا می‌شود.»[1]
برای وهابیت در واکنش به این کلام ابن‌تیمیه، دو راه‌کار مطرح است؟
راه‌کار اول این است که بپذیرند ابن‌تیمیه از اعتقاد خود مبتنی بر عدم جواز توسل برگشته است؟
راه‌کار دوم این است که بگویند، ابن‌تیمیه تقیه کرده است!
​در هر دو صورت، آن‌چه تقویت می‌شود، اعتقاد شیعیان در باب تقیه و یا جواز توسل است!

پی‌نوشت:

[1]. ابن‌کثیر، عماد الدین، البدایه و النهایه، دار هجر، ج18، ص74 و 75. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.