پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ روزه یکی از مهمترین مناسکی‌ است که در ادیان وجود دارند. به طور کلی روزه در ادیان به دو نوع واجب و مستحب تقسیم می‌شود. در این نوشته به موضوع روزه در عهد جدید مسیحی خواهیم پرداخت و نظر عهدجدید را بررسی می‌کنیم.

خود حضرت مسیح (علیه السلام) از کسانی بود که عهد جدید اشاره به روزه گرفتنشان می‌کند، به نقل از انجیل، عیسی مسیح بعد از تعمید به دست یحیی تعمید دهنده (علیه السلام) برای آزمایش به بیابان بُرده شدند و در این مدت ایشان چهل روز روزه بودند: «آنگاه عیسی به دست روح به بیابان برده شد تا ابلیس او را تجربه نماید. و چون چهل شبانه‌روز روزه داشت، آخر گرسنه گردید.»[1].

در اشاره‌ای دیگر که برخی آن را دلیل بر واجب دانستن و برخی مستحب دانستن روزه می‌دانند، ایشان در قالب مثالی این عمل را برای کسانی که منتظر بازگشت مجددشان است تایید می‌کنند: «آنگاه شاگردان یحیی نزد وی آمده، گفتند، چون است که ما و فریسیان روزه بسیار می‌داریم، لکن شاگردان تو روزه نمی‌دارند. عیسی بدیشان گفت، آیا پسران خانه عروسی، مادامی که داماد با ایشان است، می‌توانند ماتم کنند؟ و لکن ایّامی می‌آید که داماد از ایشان گرفته شود، در آن هنگام روزه خواهند داشت.»[2].

حضرت مسیح در سفارشی به روزه داران آنها را به اخلاص در روزه داری تشویق می‌کند و می‌فرماید: «امّا چون روزه دارید، مانند ریاکاران تُرش‌رو مباشید زیرا که صورت خویش را تغییر می‌دهند تا در نظر مردم روزه‌دار نمایند. هرآینه به شما می‌گویم اجر خود را یافته‌اند. لیکن تو چون روزه داری، سر خود را تدهین کن و روی خود را بشوی تا در نظر مردم روزه‌دار ننمایی، بلکه در حضور پدرت که در نهان است؛ و پدر نهان‌ بینِ تو، تو را آشکارا جزا خواهد داد..»[3] در جایی دیگر ایشان روزه را سبب تقویت روح و ایمان می‌دانند و زمانی که حواریون از بیرون کردن دیو از بدن شخصی دیوزده ناتوانند، مسیح علت این عجز را نداشتن ایمان کافی می‌داند و سپس سفارش به دعا و روزه می‌کند: «عیسی ایشان را گفت، به‌سبب بی‌ایمانی شما. زیرا هر آینه به شما می‌گویم، اگر ایمان به قدر دانه خردلی می‌داشتید، بدین کوه می‌گفتید از اینجا بدانجا منتقل شو، البتّه منتقل می‌شد و هیچ امری بر شما محال نمی‌بود. لیکن این جنس جز به دعا و روزه بیرون نمی‌رود.»[4]

پولس نیز در رسالت خویش برخی روزها روزه می‌گرفت: «در محنت و مشقّت، در بی‌خوابی‌ها بارها، در گرسنگی و تشنگی، در روزه‌ها بارها، در سرما و عریانی.»[5] روزه و عبادت تنها دلیلی است که پولس مجوز جدایی زن و شوهر را می‌دهد: «از یکدیگر جدایی مگزینید مگر مدّتی به رضای طرفین تا برای روزه و عبادت فارغ باشید».[6]

شاگردان اولیه مسیح نیز اهتمام به روزه داشتند: «و در کلیسایی که در اَنطاکیّه بود، انبیا و معلّم چند بودند، برنابا و شمعونِ ملقّب به نیجر و لوکیوسِ قیروانی و مَناحمِ برادر رضاعی هیرودیسِ تیترارخ و سولس. چون ایشان در عبادت خدا و روزه مشغول می‌بودند، روح‌القدس گفت، بَرنابا و سولس را برای من جدا سازید از بهر آن عمل که ایشان را برای آن خوانده‌ام. آنگاه روزه گرفته و دعا کرده و دستها بر ایشان گذارده، روانه نمودند».[7]

با توجه به آیاتی که ذکر شد مشخص می‌شود به طور کلی در عهدجد نظر مثبتی نسبت به روزه حاکم است و هم خود حضرت عیسی (علیه السلام) و هم ایمانداران و رسولان اولیه به این کار اهتمام داشتند.

پی‌نوشت:

[1]. متی 4 : 1-2.
[2]. متی 9 : 15-17.
[3]. متی 6 : 16-17.
[4]. متی 17 : 20.
[5]. دوم قرنتیان 11 : 27. ( به گمان برخی منظور از روزه گرفتن پولس روزه داوطلبانه است اما عده‌ای این روزه را ناشی از گرسنگی می‌دانند)
[6]. اول قرنتیان 7 : 5.
[7] اعمال رسولان 13 : 1-3.