پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دومین پیشوای بهائیت "عبدالبهاء" در راستای اجرای هدف استعمار در سلطه‌پذیری ملّت‌ها به وسیله‌ی زدودن تعصبات وطنی، هرگونه نزاع را حتی با دشمن جفاکار ممنوع اعلام کرده است: «باید با کُل، حتی با دشمنان، به نهایت روح و ریحان، مُحبّ و مهربان بود و در مقابل اذیت و جفا، نهایت وفا را مجری دارید و در موارد ظهور بغضا، به نهایت صفا معامله کنید».[1]
وی همچنین در نحوه‌ی مواجه با دشمنان گفته است: «... اگر ستم‌کاری دست تطاول بگشاید و مانند گرگ تیزچَنگ هجوم نماید، اَحبای الهی مانند اَغنام (گوسفند) تسلیم شوند. لهذا مقاومت ننمایند بلکه تیغ و شمشیر را به شَهد و شیر مقابله نمایند. زخم به جِگرگاه خورند، دست قاتل را ببوسند و در سَبیل اللهی جانفشانی نمایند. از برای ستم‌کار اِستغفار کنند و طلب عَفو از پروردگار نمایند».[2] عبدالبهاء در این راه تا جایی پیش رفته که صراحتاً مدافعین وطن را به سگ‌های درّنده تشبیه نموده است.[3]
اما جالب است بدانیم این گفته‌های استعمارپسند عبدالبهاء، به قدری سخیف و بی‌پایه است که خود نیز نتیجه‌ی چنین رفتاری را ظلم بر بی‌گناهان قلمداد کرده است؛ همچنان که می‌خوانیم: «... البتّه بی‌گناهان را مرحمت بیشتر باید کرد و مهربانی بیشتر باید نمود مگر حیوانات مؤذیه را مثل گرگ خونخوار... چه که رحم به این‌ها ظلم به انسان و حیوانات دیگر است. مثلاً اگر گرگی را رأفت و مهربانی نمائی این ظلم به گوسفند است؛ یک گله گوسفند را از میان بردارد. کلب عقور (سگ گزنده) را اگر فرصت دهی هزار حیوان و انسان را سبب هلاک شود. پس رأفت به حیوان درّنده ظلم به حیوانات مظلومه است».[4]
حال می‌بایست از عبدالبهاء پرسید که چگونه حکم به عطوفت و دست‌بوسی گرگ‌صفتان متجاوز می‌دهد و در عین حال، رحم بر گرگ‌ها را مساوی با ظلم به گوسفندها می‌داند؟! آیا مرحمت بر متجاوزین گرگ‌صفت، خیانت به مظلومان بی‌پناه نیست؟!

پی‌نوشت:
[1]. عباس افندی، منتخباتی از مکاتیب عبدالبهاء، هوفهایم آلمان: لجنه نشر آثار امری به لسان‌های فارسی و عربی، تهیه و تنظیم: مرکز جهانی بهائی، چ 1، 2000 م، ج 1، ص 19.
[2]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 160.
[3]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 410.
[4]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 212.