پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بدعت رکن رابع، اولین بار توسط کریمخان کرمانی به طور جدی در محافل شیخی تبلیغ و منتشر شد. [1] رکن رابع در مکتب شیخیه‌ی کرمان یکی از اصول دین در کنار توحید، نبوت و امامت شمرده می‌شود. کریمخان کرمانی، اولین رکن رابع شیخیه‌ی کرمان است. کریمخان در خصوص نفی رکنیت خود و دیگر مشایخ شیخیه‌ی کرمان می‌نویسد: «گاه باشد كه بگويند كه فلانی خود را ركن رابع و ركن رابع را هم منحصر در فرد و مفترض الطاعة می‌داند و گاه باشد كه بگويند كه فلانی... خود را امام سيزدهمی قرار داده و از اين قبيل مزخرفات بگويند... و به حق حضرت بقية‌الله (عجل الله فرجه) كه مجموع اين‌ها افتراست و... به حق خدای منتقم قهار كه هيچ‌يك از اين تهمت‌ها واقعيتی ندارد و به جز افترا نيست.» [2] هر چند که کریمخان، رکنیت خود و سایر مشایخ شیخیه‌ی کرمان را با قسم خوردن نفی می‌کند، اما ابوالقاسم ابراهیمی می‌نویسد: «در ميانه‌ی كاملين هر عصر، لامحاله يكی از ايشان افضل از ديگران است كه تا وقتی كه در قيد حيات است، أسبق از كل است و مرجع و مؤدی و ناطق و باب او خواهد بود... زيرا شبهه نيست كه ايشان [یعنی سید کاظم رشتی و کریمخان کرمانی] تا درجه اين مطلب را می‌پيچيدند و اظهار صريح در هر مقامی نمی‌فرمودند؛ چون ملتفت عكس‌العمل آن بودند و صدوری را می‌ديدند كه پر از كينه است و تحمل شنيدن آن را ندارد و هنوز هم قريب العهدند و بايد صبری كرد تا پخته‌تر شوند». [3]
ابراهیمی در این عبارت به صراحت، ناطق بودن کریمخان و رشتی را بیان کرده است و اعتراف می‌کند که سید رشتی و کریمخان به دلیل وجود مخالفت اکابر شیعه، جرأت اظهار پیدا نمی‌کردند.

پی‌نوشت:
[1]. عبدالعلی ابراهیمی، اصطلاح رکن رابع از نظر مشایخ سلسله شیخیه، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 21.
[2]. کریمخان کرمانی، شرح اصطلاح رکن رابع، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 6-7.
[3]. ابوالقاسم ابراهیمی، تنزیه الاولیاء، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 598-601.