پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بزرگان و مشایخ صوفیه بر این اعتقاد هستند که اصل تصوف، نه‌ تنها ظهور یک بدعت در اسلام نیست، بلکه مسلکی برخواسته از روح قرآن و سخنان پیامبر اسلام و معصومین (علیهم السلام) است. در نتیجه تصوف را باطن اسلام و صوفیان را برگزیدگان از میان مسلمین می‌دانند. سلطان حسین تابنده (رضا علیشاه) درباره منشأ صوفیه در رساله رفع شبهات می‌نویسد: «تصوف در اسلام از افعال و احوال پیغمبر خدا و آیات و اخبار معصومین (علیهم السلام) ظهور یافته و بزرگان تصوف هیچ ادعایی از خود ندارند، آنچه دارند از مصباح نبوت و مشکاة ولایت از معادن علم و حکمت با آداب صوری از بعض مذاهب دینی یا فلسفی دیگر اقتباس شده است. [رساله رفع شبهات، ص 10] سلطان حسین تابنده خود اعتراف به این مطلب دارد که تمام تصوف از آداب اسلامی نیست و برخی از آداب آن از مذاهب دیگر است. همچنین نباید از این نکته غافل شد که اقتباس صوفیه از این مذاهب غیر اسلامی فقط در آداب نیست، بلکه شامل افکار و عقاید آن‌ها نیز می‌شود. ولی آنچه از اسلام هم گرفته‌اند، به آن رنگ و بوی صوفیانه داده‌اند. به همین خاطر است که برخی از اندیشمندان اسلامی، صوفیان را دزدان مفاهیم خطاب کرده‌اند. اما باید از سلطان حسین تابنده پرسید که چرا صوفیان پایبند به تمام اعمال و آداب اسلامی نیستند و به آداب مذاهب دیگر روی آورده‌اند؟ آیا دین اسلام را کامل‌ترین دین نمی‌دانستند که به آداب دیگر مذاهب روی آوردند؟ آیا قصد صوفیه، کامل کردن دین اسلام بوده است؟

پی‌نوشت:
تابنده، سلطان حسین (رضا علیشاه)، رساله رفع شبهات، چاپ سوم، 1359، انتشارات دیبا، ص 10