فرقه‌های شیعی صوفی متاثر از اهل سنت‌اند و برخی از آنها و دست‌کم بنیان‌گذارانشان سابقه تسنن دارند. طبیعت عرفان شیعی چندان با فرقه‌گرایی سازگار نیست. در عرفان شیعی، هرچند سنت استاد و شاگردی همیشه استمرار داشته است ولی برخلاف تصوف، اتصال سلسله اساتید اصالت ندارد و شرط لازم و کافی برای مشروعیت و اعتبار نیست. آنچه معیار و ملاک اعتبار است، مطابقت با تعالیم دینی کتاب و سنت است. چنانچه خرقه‌پوشی و آداب و رسوم خاص صوفیانه جایگاهی در عرفان اصیل شیعی ندارد.(فنایی اشکوری محمد، عرفان در ایران، فصلنامه اندیشه دینی دانشگاه شیراز، شماره 1، ص 50) هرچند در عرفای شیعی بر لزوم بهره‌گیری از هدایت مرشد و استاد معنوی تاکید دارند، ولی چنین استادی هیچ‌گاه ولایت مطلق نداشته و نقشی جز راهنمایی ندارد. بعلاوه مرشد معنوی هیچ‌گاه جای مرجع تقلید در مسایل فقهی را نمی‌گیرد، مگر اینکه خود دارای چنین مقامی باشد.