یکی از ایرادات و اشکالاتی که به فرقه‌ی صوفیه، وارد است غلو آنان نسبت به حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) است، که نسبت به ایشان یاوه‌سرایی و گزافه‌گویی‌های زیادی کردند. صوفیانی که خود را منتسب به شیعه می‌دانند، درباره‌ حضرت علی(علیه‌السلام) بی‌اندازه غلو کرده و آن حضرت را تا مقام خدایی و نبوت رسانیده‌اند. چنان‌چه صفی علیشاه جمله‌ای را به حضرت علی(علیه‌السلام) نسبت می‌دهد که حضرت فرمود: «من اسم اعظم خدا و صفات قدیم خدا می‌باشم، من اول و آخر اشیا هستم، من محمد هستم و محمد من است.»(صفی علیشاه، عرفان الحق، ص47)
اشکال مهمی که به این سخن صفی علیشاه وارد است، علاوه بر اینکه با آیات قرآن واحادیث صریح در مورد خداوند، مخالفت و تضاد دارد، معلوم نبودن سند آن است، که نه تنها ناقل و سند این حدیث مشخص نیست، بلکه حدیثی صحیح از حضرت امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) وجود دارد که غلوکنندگان نسبت به خود را مذمت فرموده و آنان را قومی هلاک شده خوانده است: «هَلَكَ فِىَّ رَجُلانِ: مُحِبٌّ غالٍ وَ مُبغِضٌ قالٍ (نهج البلاغه، حکمت 117) دو تن درباره‌ی من هلاك شدند؛ دوست غالی و دشمن افراطی.» بنابراین فرقه‌‌ی صوفیه، به‌جهت گزافه‌گویی و غلو نسبت به امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) از هلاک‌شدگان نیز محسوب می‌شوند.
پی‌نوشت
صفی علیشاه، محمد حسن بن باقر، عرفان الحق، به تصحیح عبدالله انتظام، نشر صفی علیشاه، 1395.