در دانشگاه جندی شاپور؛ از اساتید رومی یونانی هندی و سایر ملل استفاده می شد تا علوم رایج در کشورهای دیگر در ایران نهادینه شود. این به این معنی نیست که دانشگاه جندی شاپور تنها در اختیار چند نفر خارجی بوده باشد. دوم این که شما تصور کنید در دانشگاه جندی شاپور چند نفر مشغول به کار بودند ؟ از دانشجویان گرفته تا اساتید و مترجمان و محققین و سایر کارمندانی که باید این مجموعه بزرگ را اداره می کردند. شما حتی مستخدمین و کارگران را هم جزو این تیم در نظر بگیرید. آیا می شود تصورکرد که همه این افراد خارجی یا اگر ایرانی هستند همه از طبقه اشراف و ممتاز ایرانی بوده باشند؟ به نظر من چنین تصوری اشتباه محض است. عموم مردم ایران می توانستند با توجه به علاقه شخصی خود به این مرکز عملی آمده درس بخواند و مشغول به کار شود . یا که نه در حد خواندن ونوشتن سواد باشند. مگر می شود نظام قدرتمندی چون پادشاهی ساسانی با بیسوادی ونکهداشتن مردم در جهل و بی خبری به موفقیت برسد ؟ در ایران باستان سوادآموزی تنها بر اساس علاقه بوده و اصلا نیازی نبوده یک قصاب یک نجار و یک پیشه ور نیازی به داشتن سواد دانشگاهی و به اصطلاح مدرک لیسانس وفوق لیسانس و غیر مرتبط با شغل خود داشته باشد اگر این طوربود اجتماع انسانی آنروزگار پر بود از انسانهای ناامید و سرخورده که سالها در دانشگاه درس خوانده و امروز از سر ناچاری باید پشت دخل مغازه بایستند. پس عاقلانه بوده اگر انوشیروان نخواسته باشد فرزندی به تحصیل علوم روی بیاورد که خواسته خودش نیست بلکه آرزوی پدر بوده است . چیزی که امروزه بسیار شیوع پیدا کرده.