اعتقادات
از جمله ایراداتی که وهابیت نسبت به سایر مسلمین و مخصوصا شیعیان وارد می‌کنند، مسئله زیارت قبور است. وهابیت زیارت قبور را حرام و بدعت می‌دانند و رفتن بر سر مزار و قبور را اگرچه مربوط به پیامبران و اولیاء و صالحین باشد، کاری لغو و بی اساس می‌دانند. بنابراین به جز هنگام تشیع و تدفین بر مزار حاضر نمی‌شوند...
در روایات اهل‌بیت ( علیهم السّلام ) سخن از مصحفی به میان آمده که منسوب به حضرت زهرا ( علیها السّلام ) است؛ برای نمونه « محمد بن مسلم » از امام صادق ( علیه السّلام ) نقل می‌کند: «... فاطمه مصحفی از خود باقی گذاشته که قرآن نیست ». این گونه روایات در مصادر حدیثی شیعه سبب شد که برخی از مغرضان یا نادانان شیعه را متّهم سازند به این که قرآنی غیر از قرآن متداول در بین مسلمین دارند، زیرا لفظ مصحف مختص به قرآن کریم است و مصحف فاطمه؛ یعنی قرآن فاطمه.
شیعه معتقد است که با رحلت پیامبر باب وحی مسدود شد. امام علی ( علیه السّلام ) هنگام غسل دادن و تجهیز رسول خدا ( صلی الله علیه و آله و سلم ) فرمود: « پدر و مادرم فدای تو باد، هر آینه با وفات تو نبوت و اخبار آسمانی منقطع گردید... ». یکی از این شبهات آن است که شیعه چگونه قائل به خاتمیّت شریعت اسلام است، در حالی که به کتاب علی ( علیه السّلام ) معتقد بوده و به آن عمل می‌نماید؟ در اینجا به موضوع کتاب امام علی ( علیه السّلام ) می‌پردازیم.
یکی از اشکال‌های مغرضین بر شیعۀ امامیه این است که: شیعه معتقد است امام علی ( علیه السّلام ) مصحفی غیر از مصحف متداول بین مسلمین دارد که هم اکنون نزد امام زمان ( علیه السّلام ) محفوظ است. لذا با این اتهام جا دارد که دربارۀ مصحف امام علی بحث مختصری نموده تا جایگاه حقیقی آن روشن گردد. که در این مقاله به این موضوع می‌پردازیم.
شیعۀ امامیه در طول تاریخ با شیوه‌ها و روش‌های گوناگون در صدد گسترش معارف قرآنی برآمده و از این رهگذر، گسترۀ ادبیات و علوم قرآنی را پر برگ و بار ساخته است. همچنین سعی کرده طبق شرایط زمانی هرگاه قرآن مورد هجوم بیگانگان و اهل‌کتاب قرار گرفته، از آن دفاع کند، ولی متأسفانه برخی از دشمنان مدت‌هاست که شیعه را به اعتقاد به تحریف قرآن متّهم می‌کنند؛ که در این مقاله به بررسی این موضوع می‌پردازیم.
از جمله مسائل مورد اختلاف متکلّمان مسألۀ تجسیم و جسمانیت خداوند است که اعتقاد به آن را به اهل‌حدیث و حشویه و وهابیون نسبت داده‌اند. ولی رأی اکثر متکلّمان از جمله شیعۀ امامیه، تنزیه خداوند متعال از جسمیت است. فخر رازی در کتاب المطالب العالیة می‌نویسد: در این باب اهل علم بر دو دسته‌اند: اکثر آنان معتقد به تنزیه خداوند از جسمیت‌اند، ولی مجسّمه قائل به جسمانیت خداوند می‌باشند. که در این مقاله به بررسی این موضوع می‌پردازیم.
آیا خداوند را در دنیا یا در آخرت، به چشم سر یا با چشم بصیرت می‌توان دید؟ در این زمینه اقوال مختلفی وجود دارد که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم: معتزله و شیعۀ امامیه معتقدند: خداوند متعال در دنیا و آخرت به دیدۀ سر ادراک نمی‌شود، ولی با قلب و دل و به چشم یقین رؤیت می‌شود. لکن وهابیون و حنبلیان به طور عموم، و تابعین مذهب اشعری از حنفیه و مالکیّه و شافعیّه معتقدند که خداوند متعال در دنیا یا در آخرت دیده می‌شود.
یکی دیگر از موارد اختلاف بین وهابیان و سایر مسلمین، توسل به اولیای الهی یا به تعبیری، وسیله قرار دادن آنان نزد خداوند متعال است. وهابیان آن را جایز نمی‌دانند، اما عموم مسلمین نه تنها آن را جایز می‌شمارند، بلکه در طول تاریخ به آن عمل کرده‌اند.توسل انواع و اقسامی دارد که نزد عموم مسلمین برخی از آنها صحیح و بعضی باطل و دسته‌ای دیگر مورد اختلاف است؛ به همین دلیل هر کدام را با حکم آنها بیان می‌نماییم.
اصطلاح کفر و کافر از واژگان پرکاربرد وهابیون است. آنان هرگاه عقاید مسلمانی را قبول نداشته باشند، به کفر و زندقه و ارتداد نسبت داده و او را نه تنها از اسلام خارج می‌کنند، بلکه از مشرکان جاهلیت نیز بدتر می‌دانند. این عمل باعث اختلاف و تشتّت فراوانی بین مسلمانان شده و سبب درگیری و قتل و غارت بین آنان گردیده است، از این رو جا دارد که واژۀ کفر و ضد آن؛ یعنی ایمان را به خوبی ریشه‌یابی کنیم.
از جمله موضوعات حرام یا شرک آلود نزد وهابیون، قسم، نذر و ذبح کردن برای غیر خدا است. اکنون برای روشن شدن، این سه موضوع را بررسی می‌کنیم.الف: قسم خوردن به غیر خداوند. ب: حکم ذبح برای غیر خدا. ج: حکم نذر برای غیر خداوند. تا اینکه روشن شود قسم به غیر خدا و ذبح برای غیر خدا و نذز برای غیر خدا چه حکمی دارد آیا حرام است یا جایز؟
تبرک به صالحین و اخیار از امت و اماکن و مشاهد مقدسه و آثار وابسته به آنان، از ناحیۀ وهابیون به شدت انکار شده و آن را از مصادیق شرک شمرده‌اند و با کسانی که قصد تبرک جستن از آثار انبیا و صالحان را داشته باشند مقابله و مبارزه می‌کنند. از همین رو، تبرک یکی از مسائل اختلاف برانگیز بین وهابیون و مسلمین است. به همین جهت جا دارد که در این مسئله دور از تعصبات و جنجال‌ها بحث نماییم تا حقیقت مطلب روشن گردد.
مسلمانان به طور اتفاق استغاثه و کمک گرفتن از اولیای الهی را جایز دانسته، بلکه آن را راجح و در راستای توحید می‌دانند، زیرا اگر از اولیای الهی، یعنی پیامبر و ائمه معصومین طلب کمک کرده و از آنها مدد جوییم، از آن جهت است که اولیای الهی مقرّب درگاه خداوند و مظهر صفات جمال، کمال، اسمای الهی، قدرت، علم و مانند آن شده‌اند؛ اما وهابیون بر خلاف اجماع مسلمین این مسئله را شدیدا تحریم کرده، لذا جا دارد که این مسئله را مورد بحث قرار دهیم.
از دیگر شبهاتی که پیروان وهابیت به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که مؤسس شیعه عبدالله بن سبأ می‌باشد و این فرقه منتسب به این شخص می‌باشد؟ که در این مقاله به بررسی این شبهه می‌پردازیم به این نحو که هدف از جعل این قضیه اتهام وارد کردن به شیعه است در این که مؤسس آن، شخص یهودی الأصل است که با نشر افکار خود نه تنها فرقه‌ای را در جامعه اسلامی ایجاد نمود بلکه سبب نشر افکار یهودیت در جامعه اسلامی شد.
وهابیون با دیدگاه خاصی که در میزان شرک و توحید دارند، بسیاری از اعمال مسلمین از قبیل تبرک، استعانت از ارواح اولیای الهی و... را شرک می‌دانند، و عاملان به آن را مشرک می‌خوانند، و به تبع آن، خونشان را به هدر دانسته و اموالشان را نیز حلال می‌شمرند. آنان تا آنجا پیش می‌روند که ذبیحۀ آنان را حرام می‌دانند. که در این مقاله به بررسی این شبهه و پاسخ به آن می‌پردازیم.