وجود و به کارگیری سه اعتقاد بنیادین در اسلام و بالأخص مذهب حقه‌ی شیعه، مانع از سلطه‌ی همه‌جانبه‌ی جهان استعمار بر مسلمانان می‌شود. لذا نظام سلطه‌ی جهانی با هدف گسترش سلطه‌ی خود، درصدد نابودی و محو این آموزه‌ها برآمدند. از این‌رو جریان بهائیت به عنوان مُهره‌ی جهان استعمار، از ابتدا همّت خود را در راه محو این آموزه‌ها گذارده است.

مبلّغ بهائی با اشکال به آیه‌ی خاتمیت، مدعی شد که در هیچ محلی از قرآن کمترین اشاره‌ای به خاتمیت پیامبر اسلام نشده است. این در حالیست که حتی آیه‌ای که این مبلّغ بهائی برای اثبات ادعای خود بدان استناد نموده دلالت بر خاتمیت دارد. چرا که در این آیه، از رسولان گذشته سخن به میان آمده، اما هیچ اشاره‌ای به آمدن پیامبران بعدی نشده است.

نویسندگان بهائی با ذکر گوشه‌ای از گفتار بودا، در تلاشند تا پیامبرخوانده‌ی خود را موعود "بودا" جلوه دهند. این در حالیست که اولاً: وقتی در آسمانی بودن اساس بودائی تردید است، دیگر دنبال کردن بشارت او چه سودی دارد؟! ثانیاً: بر فرض هم که پیامبری بودا و ادعای نویسنده‌ی بهائی را بپذیریم، احتمال تطبیق گفتار بودا بر افراد بسیاری وجود دارد.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت بر خلاف قوانین طبیعت، تعداد ماه‌های سال را نوزده دانسته است! از این‌رو تقویم بدیع بهائیت، هر سال نوزده ماه داشته و هرماه نوزده روز که جمعاً 4 الی 5 روز زیاده می‌آید! لذا امروزه در تقویم بهائیان مناسبتی هست که خود بهاییان هم نمی‌دانند چیست! از این رو خیلی از بهائیان از سر ناچاری و تعبد، مجبورند این موضوع را بپذیرند.

بزرگان بهائیت با اقرار به خاتمیت پیامبر اسلام، مقامی برتر از پیامبری را برای پیشوایان خود (به نام مظهر الله)، ادعا دارند. اما به راستی اگر مقامی که باب و بهاء برای خود ادعا داشتند، قابلیت دریافت شریعت را داشت، در واقع مقام نبوت و یا رسالت بوده و اگر ختم نبوت و رسالت پذیرفته شود، به عبارتی پایان سلسله‌ی ارسال پیامبران ثابت می‌شود.

سرکردگان بهائی برای آن‌که بتوانند ادعای پیامبری خود را با آیه‌ی خاتمیت تطبیق دهند، مقام مظهریت را برای پیشوایان خود ادعا کرده‌اند. این در حالیست که آنان از یک‌سو ختم سلسله‌ی پیامبران را به وسیله‌ی حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله) می‌پذیرند و از سویی دیگر، مقامی را بالاتر از نبوت و رسالت، برای بشر متصور نمی‌دانند.