پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مبلّغان بهائی با استناد به برخی آیات قرآنی در تلاشند تا قرآن را مبشّر آیین خود معرفی نموده و اعتقاد مسلّم خاتمیت پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) را زیر سؤال برند. همچنان که قرآن کریم می‌فرماید: «يَوْمَئِذٍ يُوَفِّيهِمُ اللَّهُ دِينَهُمُ الْحَقَّ وَيَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِينُ [نور/25]؛ آن روز، خداوند جزای واقعی آنان را بی‌کم و کاست می‌دهد؛ و می‌دانند که خداوند حق آشکار است». از این‌رو بهائیان مدعی می‌شوند که بعد از اسلام، دین کامل‌تری می‌آید و نمی‌توان گفت مقصود از دین کامل‌تر، اسلام است؛ چون اسلام به نصّ قرآن در حجة الوداع کامل شد: «... الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا... [مائده/3]؛ امروز، دین شما را کامل کردم؛ و نعمت خود را بر شما تمام نمودم؛ و اسلام را به عنوان آیین شما پذیرفتم». بلکه مقصود دین کامل‌تری است که پس از اسلام می‌آید.[1]
اما در پاسخ به ادعای مبلّغان بهائی می‌گوییم:
​اولاً: واژه‌ی "دین" در آیه‌ی 25 سوره‌ی نور که بهائیان بدان استناد می‌کنند؛ با توجه به سیاق آیات، به معنای جزا و پاداش و نه دین تشریعی است.[2]
ثانیاً: آیه‌ی مورد استناد بهائیان، مربوط به قیامت است، چرا که آیات پیش از آن نیز در مورد قیامت بحث می‌کند؛ همچنان که در آیه‌ی قبل می‌خوانیم: «يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَيْدِيهِمْ وَأَرْجُلُهُمْ بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ [نور/24]؛ در روزی که زبان و دست و پای ایشان بر اعمال (ناشایسته) آن‌ها گواهی دهد».
ثالثاً: آیه‌ی "اکمال دین" در سوره‌ی مائده، از آخرین آیات نازل شده‌ی قرآن است. لذا آیه‌ی اکمال دین، پس از آیه‌ی مورد استناد بهائیان نازل شده است.[3] با این حال، در زمان نزول آیه‌ی مورد استناد بهائیان، دین اسلام هنوز تکمیل نشده بود تا بهائیان بگویند که اسلام در زمان نزول آیه، کامل بوده و آیه‌ی 25 سوره‌ی نور، صحبت از دین جدیدی به میان آورده است.

پی‌نوشت:
[1]. ر.ک: ابوالفضل گلپایگانی، فرائد، مطبعه هندیه، شارع المهدی بالازبکیه، شوال 1315 ق، ص 282.
[2]. شیخ طبرسی، تفسیر مجمع البیان، کتابخانه‌ی الکترونیکی فقاهت، ج 7، ص 235؛ ر.ک: زمخشری، تفسیر الزمخشری الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، کتابخانه‌ی الکترونیکی فقاهت، ج 3، ص 223.
[3]. ر.ک: محمدهادی معرفت، التمهید فی علوم القرآن، قم: موسسه فرهنگی انتشاراتی التمهید، 1428 ق، ج 1، ص 129.