اصولاً پيامبر يک خارق العاده گر نيست كه در جائى بنشيند و هر كسى از در وارد شود پيشنهاد اعجازى به ميل خود كند و اگر نپسنديدند پيشنهاد ديگرى مطرح نمايد و قوانين و سنن آفرينش را به بازى بگيرد و بعد از اين همه نيز اگر مايل بود بپذيرد و اگر ميل مباركش اقتضا نكرد با بهانه اى شانه خالى كند.

اتباع احمد بصری ادعا دارند که یکسری کراماتی را از جناب احمدبصری دیده اند، اولا؛ این که مومنین به ایشان بعد از ایمان، کرامتی ببینند که راه شناخت امام نیست، بلکه باید مخالفین یا محققین ببینند و از همه مهمتر اعجاز مانند جریان امام رضا (ع) باید به درخواست و به موضوع تعیین شده توسط مخالف مدعی امامت باشد.

معجزه می تواند بهترین دلیل برای تفکیک مدعی دروغین از راستین باشد. احمدالحسن (مدعی امامت و وصایت) یکی از مدعیان دروغینی است که نه تنها توانایی اعجاز ندارد بلکه معجزه را راه شناخت نمی داند!

بسیاری از مدعیان دروغین، برای موجه جلوه دادن ادعای خودشان به مخاطبان خود می‌گویند آنان صاحب کرامت بوده و از بسیاری امور غیبی خبر می‌دهند. تصورات عموم مردم درباره برخی اعمال به ظاهر خارق‌العاده و اعجاب آور این است که، مدعی این اعمال را فردی صاحب کرامت و اسرار و کرامت تصور می‌کنند.

رهبران تفکر نوین معجزات الهی را امری قابل انجام برای هر انسانی می‌دانند. آن‌ها می‌گویند با شناخت نیروهای باطنی به راز وجودی این معجزات پی می‌بریم، اما باید گفت معجزه امری است که اراده آن توسط الله تبارک و تعالی است و طبق اراده او به پیامبران خود می‌دهد.

مبلّغ بهائی در کانال خود مدعی شد که طلب معجزه از مدعی پیامبری، به معنای امتحان پروردگار است و بشر، حق امتحان پروردگار را ندارد. در پاسخ به این ادعا می‌گوییم: ​طلب معجزه‌ی مردم از مدعی نبوت، هیچ‌گاه به منزله‌ی امتحان پروردگار نبوده، بلکه طلب معجزه به معنای آزمودن صحت ادعای رسالت او به شمار می‌آید.