پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فرقه احمدالحسن (مدعی دروغین یمانیت و مهدویت) راه شناخت بودن معجزه را باطل می دانند و راه شناخت حجت الهی را در سه راه محصور می دانند؛ «نص، علم، پرچم» سه نشانه برای شناخت حجت الهی در اعتقاد این فرقه است.[1] آنها ادعا می کنند راه تشخیص معجزه وجود ندارد یعنی نمی توان بین سحر و معجزه را تشخیص داد و حال آن که معجزه دارای شرایطی است که اگر در آن چارچوب قرار بگیرد دلیلی محکم تر از آن وجود ندارد.

 بله طبق معتقدات شیعه یگانه راه شناخت پیامبر راستین از دروغین معجزه است. معجزه عبارتست است از کاهای عجیب و خارق العاده که دیگران از انجام آن عاجز باشند.[2] معجزه نبی شرایط خاص خود را دارد. این شرایط عبارتند از؛

الف) امت این پیامبر از آوردن به مثل آن عاجز باشند؛ در غیر این صورت معجزه نیست.
ب) این عمل خارق العاده از ناحیه خداوند باشد نه ریاضت های نفسانی؛ مثل مرتاضان هندی.
ج) انجام این عمل خارق العاده در دوران تکلیف بشر بوده باشد؛ مانند زمان قیامت که اوضاع جهان بهم می ریزد و عادت ها شکسته می شود را شامل نمی شود.
د) اظهار معجزه همراه ادعای نبوت و پیامبری باشد؛ بخلاف کارهای خارق العاده اولیا و صلحا که کرامت می باشند.
ه) عمل مطابق عادت نباشد بلکه خارق العاده باشد؛ مثل اژدها شدن بچه مار نباشد.
و) کار خارق العاده باید مطابق با ادعای شخص مدعی نبوت باشد. مثل ریختن آب دهان در چاه برای پرآب شدن و چاه بکلی خشک شود.

نه تنها در منابع دین اسلام بلکه در ادیان ابراهیمی نیز معجزه راه شناخت نبی و فرستاده خدا بیان شده است.

در انجیل کلامی از حضرت عیسی (علیه السلام) بیان شده که می فرماید: «و اما من شهادت بزرگتر از یحیی دارم زیرا آن کارهایی که پدر(خداوند) به من عطا کرد تا کامل کنم، یعنی این کارهایی که من می کنم، بر من شهادت می دهد که پدر(خداوند) مرا فرستاده است.»[3] اگر طبق اعتقاد فرقه مدعی یمانی، معجزه راه شناخت نبوده و تفاوتش با سحر مشخص نمی‌باشد، پس چرا حضرت عیسی (علیه السلام) حقانیت خویش را با معجزه ثابت می‌نماید؟ بر اساس روایات متواتر نیز، معجزه راه شناخت بوده اما چون مدعیان دروغین قادر به ارائه معجزه نیستند، همواره آن را انکار می‌کنند.

پی نوشت:
[1]. عقائد الاسلام، ص 88 - 99.
[2]. شرح کشف المراد، علی محمدی، ص 362.
[3]. یوحنا، 5، 36.