پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ معجزه یکی از مهم ترین راه های شناخت حجت خدا و امام می باشد، بطوری که در کلام عالمان دو راه برای شناخت امام، در اعتقاد امامیه برشمرده اند. 1. معجزه 2. نص.[1] این نشان از مهم بودن دلیل معجزه در راستای شناخت حجت خدا می باشد.

اساسا معجزه می تواند بهترین دلیل برای تفکیک مدعی دروغین از راستین باشد. احمدالحسن (مدعی امامت و وصایت) یکی از مدعیان دروغینی است که نه تنها توانایی اعجاز ندارد بلکه معجزه را راه شناخت نمی داند!

همچنین در روایات متعددی معجزه به عنوان راه شناخت حجت الهی شناخته می شود:

روایت اول: «ابوبصیر گفت: عرض کردم به حضرت صادق (علیه السلام) به چه جهت و علتى خداوند به انبیاء و رسل و شما ائمه معجزه عطا نموده؟ فرمود: براى آنکه دلیل بر صدق و راستى گفتار ایشان باشد و معجزه علامت و نشانه ایست که خداوند عطا نمی فرماید مگر بانبیاء و رسل و حجج خود، تا شناخته گردد و تمیز داده شود درستى گفتار راستگو و دروغ دروغگو.[2]

روایت دوم: از امام صادق (علیه اسلام) نقل مى کند که فرمود: «ده خصلت از خصلت هاى امام است: عصمت و نص (تعیین از جانب خدا) و این که عالمترین و پرهیزکارترین و داناترین مردم به کتاب خدا باشد و اینکه داراى وصیّتى آشکار (از پیامبر و یا امام قبلى) باشد و معجزه و دلیل داشته باشد و چشم او بخوابد ولى قلب او نخوابد و سایه نداشته باشد و پشت سرش را مانند پیش رویش ببیند.»[3] مصنف این کتاب مى گوید: «معجزه و دلیل امام در علم و استجابت دعاى اوست.»[4]

روایت سوم: امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «نیست معجزه ای از معجزات انبیاء و اوصیاء مگر اینکه خداوند تبارك و تعالی آنها را به دست قائم ما ظاهر می کند برای اتمام حجت بر دشمنان.»[5]

روایت چهارم: امام علی (علیه السلام) می فرماید: «ای مردم باید تمسك جویید به امام هدایت بوسیله معجزه ای که خواهد داشت و از آنچه که شما را به وسیله آن هدایت می کند چنگ بزنید و به گمراهی نروید.»[6]

این روایات به عنوان نمونه ذکر شده است و روایات در این باب بسیار است. پس معلوم می شود، احمدالحسن و امثال وی چون نمی توانند معجزه بیاورند و خود را از این راه اثبات نمایند، بکلی حجیت اعجاز را زیر سوال می برند و آن را راه شناخت نمی دانند.

پی نوشت:

[1]. المسلك فی أصول الدین وتلیه الرسالة الماتعیة، المحقق الحلی، مجمع البحوث الإسلامیة، 1421، ص 210.
[2]. علل الشرائع، الشیخ الصدوق، محمد صادق بحر العلوم، المکتبة الحیدریة، النجف الأشرف، ج1، 122.
[3]. الخصال، شیخ صدوق، نشر اسلامی، 1403 هق، ص 428.
[4]. همان.
[5]. مختصر اثبات الرجعة، فضل بن شاذان النیشابوری، موسسه آل البیت، قم، ص 24.
[6]. المسترشد فی إمامة أمیرالمؤمنین علی بن أبی طالب (علیه السلام)، الطبری الامامی، مؤسسة الثقافة الإسلامیة، ص404.