یکی از گروه‌هایی که در مباحث مهدویت مورد توجه قرار گرفته، گروهی به نام «انجمن حجتیه» است که با شعار جدایی دین از سیاست، مخالف «نهضت و انقلاب مردم ایران علیه حکومت طاغوت» بود. امام خمینی (ره) در نقد این جریان می‌فرمایند: «دسته دیگری بودند که می‌گفتند که هر حکومتی، اگر در زمان غیبت محقق شود، این حکومت باطل است و بر خلاف اسلام است؛ آنها مغرور به برخی از روایات وارده بودند».

آموزه های فرقه اهل حق نگاه صریح و شفافی به مسائل سیاسی از جمله حکومت نداشته و پیران و مرشدان این فرقه معولا خود را درگیر حکومت ها نکرده اند و بر اساس مبانی اعتقادی، انگیزه ای برای تشکیل حکومت ندارند.

در مسلک تصوف سرسپردگی و تبعیت محض مریدان از اقطاب و مشایخ، یک اصل اساسی و خدشه ناپذیر است اما گویا جانشین نورعلی تابنده یعنی سید علیرضا جذبی آن‌چنان موردپسند گروهی از دراویش این فرقه نیست و نه تنها تابع ایشان نیستند بلکه روی خوش نیز به ایشان نشان نمی‌دهند. چراکه دعوت جذبی به مشارکت در انتخابات را امری خلاف رویه اقطاب سلف این فرقه می‌دانند.

فرقه صوفیه گنابادی که خود را مقیّد به آداب و شریعت اسلامی می‌دانند درعین‌حالی که باید از مروجان این عبادت الهی باشند ولی متأسفانه ازجمله کسانی هستند که از نماز جمعه دوری کرده و اقطاب آنان نیز روی خوشی به این عمل وحدت‌آفرین و آگاهی‌بخش نشان نداده‌اند و به بهانه‌های مختلف و واهی از حضور نماز جمعه سرباز زدند و جلسات درویشی در شب‌های جمعه را به‌عنوان جایگزین نمازجمعه به دراویش معرفی کردند.

دوران قطبیت نورعلی تابنده سرکرده‌ی سابق دراویش فرقه‌ی گنابادیه، دوران رسوایی تصوف در قالب فرقه‌گرایی و هتک عقاید صوفی‌گری و پشت پا زدن به میراث درویشی بود. یک قلم از عملکرد تابنده که موجب سقوط آموزه‌های اسلاف صوفیه شد، ورود صوفی‌گری به عرصه‌ی سیاست بود.

پیشوایان بهائی، در کنار منع پیروان خود از دخالت در سیاست، بالاترین نهاد فرقه‌ی خود را مسئول رسیدگی به امور سیاسی کردند. اما به راستی چگونه پیشوایان بهائی، تنها وظیفه‌ی علمای اسلام را مراقبت از امور دینی برشمرده و دخالت ایشان را در سیاست مذموم دانستند، اما در عین حال، تشکیلات به اصطلاح دینی خود را مأمور دخالت در امور سیاسی نمودند؟!