ابن منکدر تابعی، با یاران خود نشسته بود که ناگهان زبانش بند آمد. بلند شد و گونه‌هایش را بر قبر پیامبر گذاشت؛ به همراهانش گفت: هرگاه مشکلی برایم پیش بیاید، از قبر پیامبر شفا می‌طلبم؛ هم‌چنین گفته‌اند که ابن‌عمر، دست راستش را بر قبر شریف پیامبر می‌گذاشت و بلال گونه‌هایش را.

محمدعلی طاهری سرکرده عرفان موسوم به حلقه، می‌گوید: «توسل به من دون‌الله تشعشع منفی می‌آورد!» اولین برداشتی که می‌توان از این کلام داشت، این‌که هیچ کسی حق ندارد از دیگران در کارهای خود کمک و یاری بخواهد. در حالی که خود جناب طاهری برای پیش برد کارهای خود بارها از وکیل و حتی سیاستمداران غربی تقاضای کمک و یاری کرده است!.

از دیدگاه علمای اهل‌سنت، توسل، امری شرعی و غیر قابل انکار است. به عنوان مثال، مولوی محمد عمر سربازی در کتاب کنزالدارین خود مهر صحت بر مقوله توسل زده و از سوی دیگر نیز البانی نقل می‌کند که اندیشمندانی همچون احمد بن حنبل و شوکانی توسل را قبول داشتند.

شعراوی: حدیث صحیحی در معجم طبرانی، دلیل بر جواز توسل به ارواح انبیاء و اولیاء است؛ پس توسل به انبیاء و اولیاء در هر حال جایز است؛ وی می‌گوید: توسل عمر به عموی پیامبر است نه به عباس یعنی جواز توسل به همه نزدیکان پیامبر؛

طاهری در رد توسل می‌گوید: هنگامی که انسان از خدا درخواستی داشته باشد، مستقيماً از خدا درخواست می‌كند: «فَاسْتَقِیمُوا إِلَیْهِ [فصلت/6] پس مستقيماً به سوى او بشتابيد.» اما معنای «فاستقیموا» روی آوردن به سوی خدا و راست قامت شدن به سوی خداست که همان بندگی خداست. ما شبیه این کلمه را در آیات دیگر هم داریم « فَاستَقِم كَما أُمِرتَ[هود/112] پس همان‌گونه که فرمان یافته‌ای، استقامت کن.»

از رموز رسوایی نادانان این است که گاه معنا و مفهوم و لازمه کلام خود را توجه نمی‌کنند و سخنی را ادعا می‌کنند که هیچ‌گونه زیربنای عقلی و شرعی نداشته؛ مثلا محمد بن عبدالوهاب در سخنان غلوآمیز خود نه تنها متوسلین بلکه کسانی را که متوسلین به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) را تکفیر نکنند را کافر بر شمرده است.