از رموز رسوایی نادانان این است که گاه معنا و مفهوم و لازمه کلام خود را توجه نمی‌کنند و سخنی را ادعا می‌کنند که هیچ‌گونه زیربنای عقلی و شرعی نداشته و در نهایت به این منجر می‌شود که سخنان غیر عاقلانه بر زبان جاری کنند. محمد بن عبدالوهاب در سخنان غلوآمیز خود، نه تنها متوسلین، بلکه کسانی را که متوسلین به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) را تکفیر نکنند نیز کافر شمرده است. این اقدام محمد بن عبدالوهاب باعث شد، برادرش سلیمان بن عبدالوهاب خطاب به وی بگوید:
«این امور (توسل به پیامبر گرامی (صلی‌الله‌علیه‌‌و‌آله‌) که تو موجب شرک و کفر مسلمانان می‌دانی!) پیش از احمد بن حنبل و در زمان پیشوایان اهل‌سنت نیز مطرح بوده، ... با این‌که بعضی آن را انکار می‌کردند، هیچ‌یک از پیشوایان، آنان را کافر و مرتد نمی‌دانستند و دستور جهاد با آنان را نمی‌دادند. ... به خدا سوگند! لازمه سخن تو این است که تمامی علما، امرا و عموم مسلمانان بعد از زمان احمد بن حنبل کافر و مرتدند!»[1]

پی‌نوشت:

[1]. «أن هذه الامور حدثت من قبل زمن الامام احمد فی زمان ائمه الاسلام و انکرها من انکرها منهم و لا زالت حتی ملات بلاد الاسلام کلها...» سلیمان بن عبدالوهاب، الصواعق الالهیه فی الرد علی الوهابیه، ص38. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.