پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ما از امام، امامت و هدایت را می‌خواهیم و این نیاز ماست و از او وسیله راه یافتن و جهت گرفتن می‌سازیم و این توسل ماست. غیر از این خواستن و ساختن، ظلم و جفاست؛ امام وسیله است، برای چه؟

باید مهم را فدای مهمتر کرد و از آن برای رسیدن به اهمیت‌ها و اهداف، وسیله ساخت. امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) که ولیّ خداست، وسیله است برای هدایت و نزدیک شدن به رضایت الهی؛ حال اگر از امام زمان (عجل‌الله‌فرجه) تجارت و زراعت و نان و غذا بخواهی، نمی‌گوییم که بهره نمی‌گیری، ولی بهره بیشتری را از دست می‌دهی. در توسل از ولی و جانشین خدا، باید کاری را خواست که از دیگران ساخته نیست؛ کاری که از تجربه و علم و عقل و غرایز فردی و جمعی ساخته نیست.

حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «من شما را براى كارهاى خدايى مى‌خواهم و شما مرا براى منافع خود مى‌خواهيد.»[1] انتظار ما از حجت خدا، به اندازه قلمرو اضطرار و ناتوانی‌های خودمان است. ما تا ندانیم در کجا افتاده‌ایم و در کجا گرفتار شده‌ایم و تا کجا می‌خواهیم برویم، ضرورت وجود معصوم را نمی‌فهمیم.

امام، رحمت، هدایت و بینه، ذکر و میزان و فرقان، مزکّی و معلم و مربی است. با وجود این شئون امام معصوم، چگونه به کمتر از این روی می‌آوریم و نیاز خود را از امام، محدود می‌کنیم؟

غفلت از یار گرفتار شدن هم دارد             از شما دور شدن زار شدن هم دارد
هر که از چشم بیفتاد محلش ندهند             عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد
عیب از ماست که هر صبح نمی‌بینیمت      چشم بیمار شده تار شدن هم دارد
همه با درد به دنبال طبیبی هستیم              دوری از کوی تو بیمار شدن هم دارد
ای طبیب همه انگار دلت با ما نیست          بد شدن حس دل آزار شدن هم دارد

پی‌نوشت:
[1]. نهج البلاغه، محمد دشتی، ج1، خطبه 136، ص127. «إِنِّي أُرِيدُكُمْ لِلّهِ وَ أَنْتُمْ تُرِيدُونَنِي لاَِنْفُسِكُمْ...»