حضرت مهدی (عج) تکمیل کننده مأموریت پیامبر اکرم (ص) است و وقتی که ظهور کند، تمام زمین را پر از عدل و داد خواهد کرد؛ کسی که خداوند، وعده او را به همه امّت‌ها داده که عقاید مردم را به وجود او جمع کند و مردم را از تفرقه برهاند و به‌ وسیله او زمین را از عدل و داد پر کند؛ لذا این عید، عید تمام بشر است و می‌توان آن را برتر از دیگر اعیاد دانست.

باور به مهدویت و اندیشه ظهور حضرت مهدی (عج) بخش مهمی از عقاید اسلامی به حساب می‌آید که بر اساس بشارت‌های پیامبر خدا (ص) میان تمام فرقه‌ها و مذاهب اسلامی شکل گرفته است؛ احادیث مربوط به حضرت مهدی (عج) در بسیاری از کتاب‌های معروف اهل سنت نیز آمده است.

در توسل از ولیّ و جانشین خدا، باید کاری را خواست که از دیگران ساخته نیست، کاری که از تجربه و علم و عقل و غرایز فردی و جمعی ساخته نیست.

در قرآن کریم به سخن گفتن حضرت عیسی (علیه السلام) در گهواره اشاره شده است. این معجزه در منابع شیعی در مورد حضرت مهدی(عجّل الله تعالی فرجه) هم ذکر شده و نقل اطرافیان حاکی از این است که ایشان در نوزادی سخن می گفت.

به نظر می‌رسد، علت تساوی شب میلاد امام زمان (عج) با شب قدر در حدیث ثقلین نهفته است، زیرا همانگونه که قرآن ثقل الهی است، امام معصوم نیز ثقل الهی است و این دو از یکدیگر جدا نمی‌شوند و همانطور که با نزول قرآن در شب 23 رمضان، آن شب دارای قدر و ارزش می‌شود، همانگونه با تولد امام معصوم، شب نیمه شعبان دارای قدر و ارزش می‌شود.

شبهه کرده‌اند که شیعیان یک روایت صحبح السند مبنی بر ولادت امام زمان از کتب خودشان ندارند و به کتب اهل سنت استدلال می‌کنند؛ در حالیکه روایات صحیحی در این مورد وجود دارد و بابی در اصول کافی، 30 حدیث در این زمینه بیان کرده است، با اینکه برای نقلهای تاریخی دقتهای رجالی و بحث سندی مانند مباحث فقهی انجام نمی‌شود.