پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در روایات اسلامی تشابهات مختلفی بین امام زمان (عجل‌الله فرجه) با حضرت عیسی (علیه‌السلام) ذکر شده است. یکی از این موارد، تولد مخفیانه است. در روایتی می‌خوانیم: «پس هنگامی که مسیح متولد شد، خداوند عزوجل ولادت او را مخفی گرداند و شخصی وی را پنهان نمود، برای این که مریم وقتی که او را حامله شد به مکان دوری پناه برد، سپس زکریا و خاله‌اش به دنبال او راه افتادند تا اینکه به وی برخورد کردند، در حالی که مریم آنچه را که در شکم داشت، وضع نموده فارغ شده بود و مریم می‌گفت ای‌کاش مرده بودم قبل از این و اصلاً نام و نشانی نداشتم، پس خداوند متعال زبان عیسی را باز نمود برای عذر آوردن مادرش و اظهار برهان و حجت حضرت مریم.» [1]

در مورد امام زمان (عجل الله فرجه) نیز چنین شباهتی را شاهدیم و به خاطر خطرهایی که از سمت حاکمان جور برای ایشان داشت، تولدی مخفیانه داشتند. البته امام حسن عسکری (علیه‌السلام) در شرایط خاصی به یاران خاص خود ولادت ایشان را اطلاع داده بودند.

امام باقر (علیه‌السلام) در روایتی چنین می‌فرمایند: «نگاه کنید به کسی که ولادتش از مردم پنهان است؛ اوست صاحب شما.» [2] امام جواد (علیه‌السلام) نیز می‌فرمایند: «هریک از ما قائم به امر خدا و هادی به سوی اوست، لیکن قائم کسی است که ولادتش بر مردم پوشیده است و شخص او از آنان غایب است.» [3]

این امام همام همچنین می‌فرمایند: «و اما شباهت قائم آل محمد به عیسی (علیه‌السلام)، اختلاف کسانی است که در مورد وی اختلاف نمودند؛ تا جایی که گروهی از آنان گفتند وی ولادت نیافته؛ گروهی دیگر او را مرده گفته و طایفه‌ای نیز گفته‌اند کشته گردیده و به دار آویخته شده است.» [4] سعید بن جبیر نیز از امام زین‌العابدین (علیه‌السلام) روایت می‌کند که آن حضرت فرمود: «ولادت قائم از ما بر مردم مخفی است تا آنجا که می‌گویند: هنوز متولد نشده است؛ برای این که هنگام خروج، بیعتی برای فردی بر گردنش نباشد.» [5]

دستگاه حاکم ستمکار وقت، همۀ نیروهای خود را در اطراف خانه امام حسن عسکری (علیه‌السلام) متمرکز کرده و ده‌ها جاسوس گمارده بود تا از تولد ولی عصر (روحی له الفدا) آگاه شده نقشه خائنانه خود را اجرا کرده و برای همیشه آن مهر تابان و خورشید فروزان را خاموش سازند؛ غافل از آنکه خواست و اراده خدا به این تعلق گرفته که حجت و ولی‌ خود را در پناه خود مصون و محفوظ نگه دارد.

پی نوشت:
 [1]. شیخ صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، مصحح غفاری، نشر الاسلامیه، تهران، 1395 ق، ج1، ص 58
 [2]. بحار الانوار، مجلسی، ج51، ص 138
 [3]. شیخ صدوق، کمال‌الدین و تمام النعمه، ص 377
 [4].بحار الانوار، مجلسی، ج51، ص218
 [5]. شیح صدوق، کمال الدین و تمام النعمه، ص 322