پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از راههای ضربه زدن جریانات استکباری، به خصوص سرویسهای جاسوسی انگلیس، آمریکا و صهیونیسم به دین مبین اسلام و انقلاب ایران، فرقه سازی و تشدید اختلافات در میان مذاهب اسلامی است.

تشکیل گروه های تندروی اهل تسنن با گرایش تکفیری – وهابی، همچنین حمایت از افراطیون شیعه همچون فرقه شیرازی در داخل ایران، عراق و کشورهای منطقه، از جمله اقداماتی است که کشورهای غربی در راستای سیاستهای ضد اسلامی خود دنبال می‌کنند.[1]

این در حالی است که اتحاد و همگرايى مسلمانان با توجه به زمينه هاى فراوان وحدت در بين آنان از یک سو و داشتن دشمنان مشترك و قسم خورده از سوی دیگر، ضرورتى انكارناپذير است. خداوند به سبب وجود زمينه مشترك بين مسلمانان و غير مسلمانان، به مسلمانان شيوه گفتگو و تعامل با غير مسلمانان را تلقين مى‌فرمايد و از آنان مى‌خواهد در هنگام ارتباط با غير مسلمانان، بر نقاط اشتراك و زمينه‌هاى مشابه تأكيد ورزند و از اين زمينه‌ها براى همگرايى و نيز براى رسيدن به اهداف مشترك استفاده كنند.

اصولاً وجود همگرايى و اتحاد در جامعه، فرمانى است عمومى كه در قرآن، از سوى خداوند صادر شده است و مسلمانان موظف به ايجاد رابطه و تعامل با غير مسلمانان و اهل كتابى شده‌اند كه در جامعه اسلامى زندگى مى‌كنند؛ زیرا زمينه اين تعامل در جامعه وجود دارد. قرآن مى‌فرمايد: «تَعَالَوْا إِلَىٰ كَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ أَلَّا نَعْبُدَ إِلَّا اللَّهَ وَلَا نُشْرِكَ بِهِ شَيْئًا [آل‌عمران/64] بگو اى اهل كتاب! بياييد به سوى سخنى كه ميان ما و شما يكسان است كه جز خداوند يگانه را نپرستيم و چيزى را همتاى او قرار ندهيم.»

وقتى خداوند درباره غير مسلمانان به همگرايى فرمان مى دهد، بى شك درباره مسلمانان كه براى يك سلسله امور (كه بيشتر جزء فروع دين است) از همديگر جدا شده اند، دستور الهى الزام آورتر و همراه با تأكيد بيشترى است. ضرورتِ همگرايى مسلمانان در صحنه بين المللی، با توجه به اوضاع كنونى در جهان و نقشه‌ها و توطئه‌هاى قدرت‌هاى استكبارى و استعمارى براى نابودى اسلام و مقابله با مسلمانان و غارت منابع و ذخاير مادى و معنوى آنان، مشخص می‌گردد.

از اين رو خدشه‌ دار کردن وحدت مسلمانان از هيچ مسلمانى و با هيچ بهانه‌اى پذيرفته نيست و تفرقه افكنان، تفاوتى با دشمنان دين از جهت مقابله با پيامها و دستورات دينى ندارند و حساب آنان از حساب دشمنان جدا نخواهد بود.

حضرت علی (علیه‎السلام) درباره نقش وحدت محورى پيامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مى فرمايد: «فَصَدَعَ بما أمِرَ به، بَلَّغَ رسالات ربّه، فلمّ الله به الصَّدع، ورتق به الفَتق، وألَّفَ به الشَّمل بين ذوى الارحام، بعد العداوة الواغرة فى الصدور، والضغائن القادحة فى القلوب[2] حضرت پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شكافهاى اجتماعى را به وحدت اصلاح کرد و فاصله‌ها را به هم پيوند داد، پس از آنكه آتش دشمنى‌ها و كينه‌هاى برافروخته شده در دلها راه يافت و ميان خويشاوندان يگانگى برقرار كرد.»

پی‌نوشت:
[1]. «فرقه سازی برای ایجاد تفرقه»
[2]. نهج البلاغه، خطبه231.