استعمار
شیعه انگلیسی و سنی آمریکایی دو لبه قیچی در دست استعمار هستند که برعلیه اسلام و مسلمین فعالیت می‌کنند.
استاد نجیب مایِل هِرَوی: از پایان صفویه به بعد، انگلیسی‌ها و... هویت ایرانیان را تحریف کردند. مثال: در شاهنامه، اَوگان (به عربی: افغان) یک گروه اجتماعی و مسئول رسیدگی به آب‌ها بودند. اما استعمار، آنان را به عنوان یک قوم و ملت معرفی کرد.
تناسخ از جمله اعتقاداتی است که متأسفانه با پذیرش آن به راحتی می‌توان فاصله‌های طبقاتی که بین فقر و غنی، پولدار و ثروتمند که در تمام عالم اتفاق می‌افتد را توجیه کرده و یک امر کاملاً طبیعی و عادی جلوه داد.
انگلیس در تحریم و آزار رساندن به مردم ایران، هم‌دست آمریکاست. حتی دارو به بیماران ما نمی‌دهند؛ به مرگ ما راضی‌اند. اما در رسانه‌هایشان، کوروش‌پرستی و هخامنشی بازی را ترویج می‌کنند.
جریان افراطی موسوم به «شیرازی‌ها» یکی از جریان‌هایی است که از حمایت انگلیس و سایر قدرت های استعماری برخوردار است و ضدیت با جریان انقلاب اسلامی و تضعیف جایگاه رهبر انقلاب، از اهداف اطرفداران و لیدرهای آن است.
جای پرسش است که چرا برخی از کسانی که مدعی وطن‌پرستی هستند و دَم از آریایی بودن می‌زنند (مخصوصاً بسیاری از براندازان خارج‌نشین)، هیچ گاه علیه جنایات انگلیس و سایر استعمارگران، سخنی نمی‌گویند و یا ابراز احساس نمی‌کنند؟
«تشیع لندنی» جریانی سازمان‌یافته و یک حزب سیاسی است که اهداف سیاسی خاصی را دنبال می‌کند؛ این جریان افراطی که در ظاهر، اولویت خود را مبارزه با اهل‌سنت و اسلام سنی قرار داده است، در واقع بازیچه دست استعمارگران برای تفرقه‌اندازی است. آنان با جبهه کفر تعامل خوبی داشته و عملاً شعار مبارزه با استکبار و استعمار را قبول ندارند.
آیین زرتشت از ادیان کهن است که تاریخی پر فراز و نشیب از سر گذراند. این دین در قرن 17 میلادی در حال نابودی بود، هنگامی که نفس‌های آخر را می‌کشید، چند اروپایی به هندوستان رفته؛ نسخه‌های پراکنده‌ی اوستا را به دست آوردند و با زحمت فراوان گزارشی از متون زرتشتی را تهیه و منتشر کردند.
جریان «تشیع لندنی» یا «شیعه انگلیسی» یکی از جریان‌های وحدت‌ستیز شیعه است که سعی دارد با ترویج انواع و اقسام شایعات و دروغ‌های رسانه‌ای، در شبکه‌های ماهواره‌ای و ایجاد تزلزل در تفکرات شیعیان، آنها را از تفکر انقلابی و خط مقاومت اسلامی دور کند.
دشمنان اسلام برای دستیابی به اهداف استعماری خود در بلاد اسلامی، از نقشه‌های مختلفی استفاده می‌کنند که ازجمله می‌توان به حربه اختلاف‌افکنی میان مذاهب اسلامی اشاره کرد که آن از طریق ایجاد و تأسیس احزاب، فرقه و جریان‌های افراطی و نیز دامن‌زدن به اختلافات مذهبی بین پیروان فرق صورت می‌پذیرد.