پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از اتهاماتی که وهابیون به شیعه نسبت می دهند این است که شیعه ائمه اطهار (علیهم‌السلام) را خدا می داند. یکی از شبکه های ماهواره ای وهابی، با تقطیع 15 ثانیه از سخنان یکی از خطیبان شیعه، قصد اثبات این اتهام را دارد و کلیپی با عنوان «14 خدایی» تهیه کرده است. کلام خطیب چنین است: «فقط 14 نفرند در عالَم که مظهر صفات متضادند؛ هم قریبند، هم بعید؛ هم اولند، هم آخرند؛ هم ظاهرند، هم باطنند؛ هم خالقند، هم مخلوقند.» سپس جمله آخر را چند مرتبه تکرار کرده‌اند که به بینندگان القا کنند که ببینید شیعه، 14 معصوم خود را خالق می‌دانند، با این فرض که خالقیت، صفتی است که تنها بر خداوند می‌توان اطلاق کرد؛ بنابراین شیعه مشرک شده و 14 خدا دارد.

در پاسخ به این ادعا می گوییم:
مسئله توحید و شرک از مباحث مهم کلامی است که ممکن است با کمی اشتباه، عده‌ ای از مسلمانان مشرک خوانده شوند و عواقب جبران ناپذیری را به دنبال داشته باشد.
وهابیون که روی این مسئله، بسیار تأکید دارند و از آن به صورت حربه‌ ای علیه مسلمانان استفاده می‌ کنند، از آیات قرآن نیز برای اثبات ادعایشان استفاده می‌ کنند. آنان توسط همین مسئله، مقامات اولیاء الهی را منکر شده و قائلین به این مقامات را مشرک می‌ خوانند.

اعتقاد بسیاری از عالمان شیعه و بسیاری از فرق اسلامی این است که شرک دانستن یک عقیده، بر محور استقلال از خداوند است و ملاک شرک، خدا پنداشتن و پرستش غیر خدا و مستقل دانستن آنهاست. این ملاک در چند مسئله مانند توسل و عرض حاجت، استغاثه، شفاعت، و صفاتی مانند خالقیت، رازقیت، قدرت، علم غیب و ... وجود دارد و اگر کسی غیر خدا را در این موارد مستقل بداند، مشرک می‌گردد.

خَلق، رزق، علم، قدرت، برآوردن حاجت، شفاعت و ... ذاتاً متعلق به خداوند است؛ خداوند این خصوصیات خود را، هر مقدار که بخواهد به دیگران می‌ دهد و آنان در طول خداوند و به صورت غیر مستقل دارای برخی از صفات الهی می‌ شوند. تفویض به صورت کلی صورت نمی‌ پذیرد و طبق نظر خداوند انجام می‌ شود. بنابراین ممکن است مخلوقات نیز توان کارهای خارق عادت به اذن خداوند داشته باشند.
در روایات صحیح شیعه، اهل بیت به تمام صنایع و سایر زبانها علم دارند؛ آگاهی بر احوال شیعیان و بر باطن و ضمیر بندگان دارند؛ توان شنیدن صدای ملائک دارند گرچه دیگران آنها را نبینند.[1] این موارد افزودن خدایانی در کنار خداوند نیست، چون همه به اذن خداوند صورت پذیرفته است.

پی‌نوشت:
[1]. اوائل المقالات، شیخ مفید، ص67 - 72.