پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که وهابیت به شیعه وارد می‌کنند این شبهه است که درست است جابر بن سمره از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) خلافت دوازده تن را پس از آن حضرت نقل کرده است، ولی گفتار پیامبر شامل دوازده تن امام شیعه نمی‌شود، زیرا آنان هیچگاه بر مسند خلافت تکیه نزده‌اند.

پاسخ: حکومت و خلافت شرط امامت و جزء ارکان آن نیست، تا اینکه اگر امامی به حکومت نرسید و خلافت مردم را در دست نگرفت به امامت آن خللی وارد شود، بلکه حکومت شأنی از شئون امامت است که اگر شرایط آن فراهم شود امام هم آن را در دست می‌گیرد؛ و گرنه با نبود شرایط، اگر امام حکومت ظاهری را در دست نگیرد حتی اگر خانه نشین باشد باز هم امام است و این مساله ضرری به امامت وی نوارد نمی‌سازد. مانند 25 سال خانه‌نشینی علی بن ابی طالب ( علیه السلام ) که در عین حال ایشان در تمام آن مدت امام بودند با اینکه به ظاهر حکومت را در دست نداشتند. از طرفی یکی از وظایف پیامبران این است که مردم را به وظایف خود آگاه کنند، خواه مردم بپذیرند یا نپذیرند، حضرت موسی، برادر خود هارون را به عنوان خلیفۀ خودش معرفی کرد، و فرمود: « و قال موسی لأخیه هارون اخلفنی فی قومی و أصلح و لا تتبع سبیل المفسدین »؛ « آنگاه موسی به برادرش هارون گفت: جانشین من در مردم باش و آنان را اصلاح کن و از روش مفسدان پیروی ننما » [1] ولی در عین حال قوم موسی، به چنین خلیفه‌ای ارج ننهاده و با او به مخالفت برخاستند، تا جایی که نزدیک بود او را بکشند، چنان که می‌‌فرماید: « انّ القوم استضعفونی و کادوا یقتلوننی »؛  « مردم مرا ناتوان ساختند و نزدیک بود مرا بکشند ».[2] 
حال اگر مشروعیت خلافت هر خلیفه مشروط به پذیرش مردم باشد، می‌توان این اشکال را دربارۀ نبوت انبیا و رسالت رسولان نیز مطرح نمود، زیرا در طول تاریخ کمتر پیامبری موفق شد به رسالت خود، جامۀ عمل بپوشاند. [3]

 منابع:

1. اعراف / 142.
2. اعراف / 150.
3. کتاب راهنمای حقیقت آیت الله شیخ جعفر سبحانی، ص 313.