پایگاه فرق، ادیان و مذاهب_ میرزای شیرازی، صاحب تحریم تنباکو، از مراجع بزرگ تقلید شیعه، در حل و فصل کردن نزاع بین شیعه و سنی، طوری برخورد کرد که اهل سنت این خاطره را هیچ وقت فراموش نکردند، تا جایی که پیرمردهای سامراء می‌گفتند: «نحن الطلقاء». زیرا میرزا هر کاری که می‌خواست، می‌توانست در حق آنان انجام دهد، ولی عفو کرد.
از مرحوم میر سید حسین فشارکی، برادر زاده سید محمد فشارکی در ایام جوانی در مشهد شنیدم که فرمود: در سامراء بین طلبه‌ای و بقالی که از اهل سنت بود، نزاعی در گرفت. این نزاع، کم کم گسترش پیدا کرد؛ به طوری که عده‌ای از اهل سنت تحریک شدند و خانه میرزای شیرازی را سنگسار کردند. عشایر اطراف که شیعه بودند از قضیه با خبر می‌شوند، خدمت میرزا می‌آیند و از محضر میرزا اجازه می‌خواهند تا اهل سنت را که نسبت به شیعیان و ایشان بی‌ادبی کرده‌اند، سرکوب کنند.
مرحوم میرزا درخواست را نمی‌پذیرد. مسأله رنگ سیاسی می‌گیرد. روس و انگلیس می‌خواهند از جو به وجود آمده استفاده کنند. سفیر روس و انگلیس از بغداد به سامرا می‌آیند و از مرحوم میرزا درخواست ملاقات می‌کنند؛ مرحوم میرزا آنان را نمی‌پذیرد. والی عثمانی و نماینده سلطان عبدالحمید در بغداد وقتی از این قضیه مطلع می‌شود، خوشحال شده و به سامراء می‌آید، اجازه ملاقات می‌گیرد. مرحوم میرزا به او اجازه ملاقات می‌دهد.
به آقا عرض می‌کند: اجازه بدهید این متجاثرین را تنبیه کنیم.
آقا می‌فرماید: اینان فرزندان ما هستند که با هم نزاع کرده‌اند؛ خودمان آن را حل خواهیم کرد.
والی عثمانی از مرحوم میرزا تشکر می‌کند و پس از آن ملاقات، ماوقع را به سلطان عبدالحمید گزارش می‌دهد. سلطان عبدالحمید به میرزا تلگراف می‌زند و پس از تشکر می‌نویسد: به خاطر این اسائه ادبی که به حضرت عالی شده است، هر دستوری بدهید در حق متجاثرین اجرا می‌کنیم.
میرزا در پاسخ می‌نویسد: ما آنان را عفو کردیم.
مرحوم میرزا با این برخورد کریمانه خود، چنان ایجاد الفت و محبت می‌کند که عمویم مرحوم آقا میرزا حسن می‌گفت: تا این اواخر، پیرمردهای اهل سنت سامراء که آن واقعه را به یاد داشتند، می‌گفتند: «نحن الطلقاء». زیرا میرزا هر کاری که می‌خواست می‌توانست در حق ما انجام بدهد، ولی ما را عفو کرد.[1]

پی‌نوشت:

[1]. آیت الله سید رضی شیرازی، مجله حوزه، شماره ۵۰ و ۵۱، سال ۱۳۷۱.